tag:blogger.com,1999:blog-89062870244846842282024-03-13T13:42:57.185-07:00Petraq KotePoezia shqiptarehttp://www.blogger.com/profile/09353757731133191606noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-8906287024484684228.post-83919831350604388202008-04-04T15:46:00.000-07:002008-04-04T15:48:15.725-07:00MIRË SE ERDHE LAMTUMIRË!...PETRAQ KOTE<br /><br /><br /> MIRË SE ERDHE LAMTUMIRË!...<br /> poezi<br /><br /><br /> Shtëpia e librit Globus R<br /><br /><br />Seria e botimeve “ poezia shqiptare ”<br /><br /><br /><br /><br />Titulli i origjinalit<br /> Petraq KOTE<br />Mirë se erdhe Lamtumirë! … poezi<br /><br /><br />Redaktoi Agim VINCA<br /> Alfred Mehmeti<br />Reçenzent Xhevahir SPAHIU<br /> Xhelal Tosku<br /> Halil Jaçellari<br />Korrektor letrar Dhurata HAJDINI<br />Kopertina u realizua nga Leonidha BULLGARI<br />Struktura grafike u realizua<br />- Metaphor studio – Tiranë<br />metaphor- <a href="mailto:studio@yahoo.com">studio@yahoo.com</a><br /><br />©copyright: Petraq KOTE<br />Të gjitha të drejtat e këtij botimi në gjuhën shqipe janë të rezervuara<br /><br /> Botues Petraq RISTO<br />Shtëpia e librit GLOBUS- R<br /><br /><br /><br /><br />Ky botim u hodh në qarkullim në muajin janar 2006<br />shtypur në letër<br />tirazhi 500 kopje<br /><br /><br />------------------<br />isbn: 978-99943- 35- 91- 3<br /><br /><br /><br /><br />“ Nous laisserons ce - monde - ci aussi sot et mechant que nous<br />l’avons trouve en y arrivant “<br /><br />Volter<br /><br /><br /><br />Atdheu lakuriq në një poezi pa stoli<br /><br />Petraq Kote rri zgjuar mbi vargje, rima, figura, metafora… ai vjen nga apollonian e lashtë e Ilirisë, ku ngahera janë përkundur arti dhe poezia. I përket qerthullit të krijuesve të sotëm fierakë, që me veprat e tyre konkurojnë lirshëm në tregun e vlerave të letërsisë kombëtare. Poezia e Petraqit është poezi e një shpirti të rrebeluar, që s’pajtohet dot me gjendjen në të cilin është katandisur atdheu i tij.<br />Ai urren dogmat e të gjitha llojeve, që kufizojnë lirinë njerëzore dhe proteston zëshëm kundër tyre.<br />Kote është mjeshtër i peizazhit myzeqar, të cilit i jep një dimension universal.<br />Vargu i tij është i gjallë, dinamik, përplot tension emocional… Në vargjet e këtij libri buçet zëri i një poeti që ka unin e vetë; një zë thellësisht njerëzor e burrëror, që përballë së rëndomtës, absurdit e banales, vë ëndrrën për një botë më të mire e më njerëzore, ku njerëzit do të jenë njerëz e jo varre. Kemi të bëjmë me poezi që komunikojnë direkt me jetën e njerëzit e jo vargje libreske çfarë ka shumë në kohën tone. Në vend të skemave dhe kallpeve letrare, Kote preferon fjalën e gjallë e të frymëzuar poetike, ku nuk mungojnë gjetjet interesante, ritmi dinamik dhe figurat, here- herë, surreale…<br /><br />Prof. dr. Agim VINCA<br />Prishtinë 2005<br /><br />… E ngjeshur me emocione të lindura nga përjetime të thella, poezia e sotme pasqyron një lëvizje të brendëshme, një evolucion krijues në ide, formë, arsenal<br />Mjetesh shprehëse që të bëjnë për vete. Ndërkohë ndien se zërat poetikë… përbëjnë vlera të reja, ashti si filozofimet e Frederik Rreshpjes, Ndoc Gjetjes, Ervin Hatibit, Petraq Ristos, Pirro Shllakut, Petraq Kotes, të detyrojnë t’u kthehsh e rikthehesh poezive të tyre dhe të mendosh gjatë ato që pohohen në vargje…<br /><br />Prof. dr. Adriatik Kallulli<br />Mehr Licht<br /><br /><br /><br />… Poezia e Petraqit dhe proza është artikulim i guximit. Metafora e tij është sociale. Kërkon, arsyeton, rrebelohet. Jeta paradoksale është lënda e ndjeshmërisë së tij…<br /><br />Prof. dr. Moikom Zeqo<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Atdheu nuk është në ndonjë “ tokë ” afër<br />apo piedestal i përmendoreve tona,<br />atdheu është brenda nesh,<br />atdhe<br />është njeriu,<br />varri.<br /><br />petraq kote<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Kombi rrjedh nga varret<br /><br />Pasaportën fëmijës<br />ia jep varri i të parit të tij,<br />nuk ia jep djepi …<br /><br />Janë përrenj ata që vdesin.<br />Lumi i etur “ i rritjes së lirë të kombit ” dhe “ i lirisë në rritje të dheut ”<br />i pi.<br />Duke zbritur nga majat e maleve,<br />kodrave,<br />rrëpirave,<br />fushave,<br />moshën çajnë<br />dheun vetvete.<br />Jetën ua shoh rrjedhë.<br />Vdekjen,<br />llum në grykëderdhje<br />për fusha,<br />male të reja,<br />shtretër të pahapur.<br /><br />Ne,<br />nipërit,<br />mbesat,<br />përrenjtë e rinj<br />përkundemi dhe rritemi në prurjet e freskëta të vijave<br />pa kaligrafi,<br />që nisin e shkruhen tek varret,<br />këto shtëpi kodesh, <br />që mbajnë Margjinën Shqiptare mbushur<br />pa vahe,<br />pa cektina …<br /><br />Tiranë, dimër 2005<br /><br /><br /><br /><br />Gjithmonë… tre varre…<br /><br /><br /><br />Te kthes’e lumit që ka vdekur,<br />një copë shkëmbi<br /> është atje.<br />E mbollën ca fshatarë në motin,<br />kur bridhte vdekja përmbi dhe’.<br /><br />Në bregun tjetër ka një gur.<br />E vunë po ata fshatarë…<br />…shqiptar ishte dhe “ tradhëtari ”<br />me trimin, trimërisht qe vrarë.<br /><br />…atëhere lumi ishte gjallë<br />dhe shkonte detit përkrenar!…<br /><br />Tre varre janë tani, atje…<br />dy plaka qajnë, oi … oi<br />rrëzuar qyqet përmbi gurë…<br />po kush e qan lumin e zi?!<br /><br />Tiranë, vjeshtë 2006<br /><br /><br /><br /><br /><br />Nuk e di ç’të ardhme do të le?!<br /><br />Sa herë që selvi të larta shoh,<br />e dua edhe më shumë gruan time.<br /><br />Sa herë që male të lartë shoh,<br />fusha të paana,<br />i dua edhe më shumë djemtë, vajzat e mia.<br /><br />Dhe pastaj më kujtohen gjyshërit,<br />stërgjyshërit,<br />baballarët,<br />që më shumë deshën atdheun …<br /><br />Dhe për çudi,<br />Atdheu ( s’u rrit ) u zvogëlua!<br /><br />Tiranë, maj 2005<br /><br /><br /><br /><br />Treni që i ikën dhimbjes<br /><br />M’u kujtuan trarët e nderit të shtëpisë,<br />që traversa për hekurudhën<br />e jetës u vendosën;<br /><br />edhe gjyshja me gjyshin,<br />që trenin e besimit tërhiqnin<br />mbi të cilin familja jonë e madhe udhëtonte.<br /><br />Pastaj,<br />si babai dhe nëna i ndërruan një stacion,<br />një jetë …<br /><br />Dhe tani që trenin e familjes sime të zhurmshme<br />unë tërheq,<br />më vjen të zihem me trarët që kalben,<br />çatinë që pikon<br />dhe jetën që mbaron në një jetë …<br /><br />Dimër, Fier 2001<br /><br /><br /><br /><br />Plepi i tharë, gargujt dhe shkrimtari<br /><br />Si kockë e shkulur nga qimiteri,<br />anë udhe është një plep i tharë,<br />ca garguj, ulur ndër degë, atje<br />mallkojnë të lodhur rrugën e marrë.<br />Një bufe strehë-rënë në rrëzë që i ngrihet<br />të vetëm brenda<br />ka një shkrimtar<br />edhe ai si gargujt me gotë shan brengën,<br />oh,<br />rrugë pa rrugë<br />në rrugën e marrë.<br />Shikon përpjetë,<br />kërkon t’u flasë,<br />dhëmballë e mendjes e shtrëngon,<br />sa shumë mundohet …<br />eh, më në fund,<br />truri i kafshuar<br />gojën liron.<br />… kanë qënë ca mote o zogj të zezë<br />kur shpirti i mirë sundonte dhenë …<br /><br />pastaj mallkon vitet që shkel<br />dhe gojën kyç<br />e më s’rrëfen …<br /><br />Tiranë, vjeshtë 2001<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />A s’vjen prej larti malli duke qar?!...<br /><br />Ai malë që hekuros re<br />nga shpirti të zbardhura<br />me shpirt të nxir,<br />kalon mbi shpinën time të shtypur matan lumit të mendjes<br />e rrëzohet…<br />O, fusha ime e shtruar për Inën Adriatikase<br />në qafën e puthur<br />të lindjes së diellit më me sy në botë,<br />përse litarët e frikës nuk i këput që unë të të dua edhe më çart?!<br /><br /><br />Ti nuk e shikon këtë ujë kur dheut i arratiset ç’formuar,<br />a s’i vjen prej larti<br />Mallit duke qar?!...<br /><br /><br /><br />Kau i plakur, lesa e ugarit dhe korbat<br /><br />Sa herë festojmë ditëlindjen,<br />të zeztë ne,<br />ditëvdekjen festojmë…<br /><br />Lesën e ugarit heq kau i plakur,<br />sterrin e korbave<br />mbi lesë që qajnë,<br />shkon mjeti i vjetër dhe shtyp dherishten,<br />zogjtë nga shtëpivdekja me thonj e mbajnë.<br />Sikur heq jetën mbi zvarrishte<br />çapit me thundra kafshë e gjorë …<br />zinxhiri i zisë<br />jo, nuk i shqitet,<br />çdo hallkë me sqep<br />ngordhja bën kor.<br /><br />Dhe kur e lodhur kafshë e ligur,<br />diku<br />në fund are sapo qëndron,<br />reja e zezë e korbërisë<br />në çast e vret,<br />e gllabëron …<br /><br /><br />Fier, pranverë 2000<br /><br /><br /><br />… fshatarët e rinj pa lavdi<br /><br />Shkoj për në fatin tim të lindjes …<br />Dhjetëra vjet në çantën e shpinës<br />me pluhur,<br />me re,<br />me mjegull shqisash veshur.<br /><br />Dikush m’a fsheh parjen !…<br /><br />Mbi supe s’kam lavdi, thjesht kam pluhur,<br />pluhur natyre,<br />zëra të ndotur<br />dhe shikime të pista.<br />Për fat të keq<br />edhe vuajtjen,<br />pse miqtë i kam të zgjuar<br />dhe armiqtë budallenj!<br /><br />Kur të arrij në fshat do ta shkund veshjen,<br />por<br />po e gjeta gjallë të dashurën,<br />se kujt tjetër t’i shfaqem pa këto re dhe pastër?!<br />Oh,<br />nuk mund ta kapërcej<br />poshtë pragut të fshatit<br />kështjellën ku dikur i mbrohesha armiqve të zgjuar;<br />paskan vënë<br />patjetër<br />poshtë kështjellës<br />edhe varrin e dashurisë time!<br /><br />Një korb po më thotë se ka vdekur edhe varri,<br />mirë s’e kuptoj!<br />Kthehem …<br />i kthyer mbrapsht, si xhaketë e vjetër<br />tek rrobaqepësi qorr.<br /><br />Sheqmarinas, tetor 2003<br /><br /><br />Burra që rrëzohen …<br /><br />Mbështetem tek dita,<br />Rrëzohem;<br />mbështetem tek nata,<br />përsëri rrëzohem.<br /><br />Edhe avionët e urrejtjes<br />mbushur me urrejtës<br />hyjnë në qiellin e shpirtit tim dhe rrëzohen mbi sofra që kanë uri,<br />e garderobë që kanë të ftohtë<br /><br />Dita mbështetet tek trëndafilat e bardhë,<br />ndërsa nata ende s’po gjen një vend ku të mbështetet;<br />trëndafilat e zez ende s’janë<br />… prandaj nuset mbajnë në dorë trëndafila,<br />kanë ditën aty,<br />mbështetur<br />dhe burra që bien përherë …<br /><br /><br />Tiranë, vjeshtë 2005<br /><br /><br /><br /><br />Ti erdhe përgjysmë …<br /><br />Ti erdhe tek unë në gjysmë të jetës,<br />gjysma tjetër të pat mbetur diku …<br />siç vjen gjysm’e gjelit nga përralla e vjetër,<br />siç vjen sirena nga deti blu.<br /><br />Ti erdhe tek unë me gjysmë mendje,<br />në gjysmë shtrati u shtrive ti,<br />gjysmën e trupit më fale mua,<br />gjysmën tjetër se kujt s’e di!<br /><br />Ti erdhe tek unë me dëshirën përgjysmë,<br />në ardhjen e plotë s’ishe veç ti<br />dhe kështu pra ndodhi gjysmë ndodhja,<br />o vashë, sirenë, gjysmë dashuri! …<br /><br /> Gusht, Fier 1998<br /><br /><br /><br /><br /><br /> … në majë të burrërisë që rrëzohen<br /><br />Po bëhet e mërzitshme,<br />vdes shpesh.<br /><br />Dua të jem i ri,<br />por detyra ime është të jem i vjetër<br />dhe akulli të mos më mbarojë kurrë në mendje<br />dhe liria<br />të mos më ngatërrojë këmbët dhe mendjen si ushtarët e luftës!<br />Legjendën e kam një hap larg,<br />që është i gjatë<br />sa bashkimi i shqiptarëve të përçarë,<br />sa largësia ndërmjet derës sime<br />dhe nokes së gishtit të një besëpreri.<br /><br />Shoh zjarr.<br />Digjet në rrjedhën e lumit të rrëmbyer të shqiptarëve<br />pse gjurmët e diellit, që dikur këtej kalonte,<br />hëna tani i shkel.<br /><br />Po bëhet e mërzitshme,<br />lind shpesh<br />me gra në krahë<br />në majë të burrërive që s’lindin …<br /><br />Patos, dimër 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Qyteti pa mend<br /><br />Në hartën e qytetit,<br />hiri guerril hodhi shenja të reja topografike:<br />edhe plumbat,<br />granatat,<br />edhe predhat,<br />thikat,<br />politikat<br />e gjaku<br />shënoi përrenjtë e tij,<br />krojet …<br />O Zot … që pihen!<br />Edhe veteranët<br />i ngritën prapë përmendore gënjeshtrës.<br /><br />Mendja?!<br />Oh, mendja<br />nuk ishte në qytet atë kohë …<br /><br />Në hartën e qytetit<br />mendja e ka vendin bosh.<br /><br />Kam frikë se dikur, kur mendja të jetë në prani,<br />s’do të ketë më vend për mendjen në qytet<br />e atëhere lindjen e diellit<br />do ta shoh në krahët e korbave - mëngjes.<br /><br />Fier, maj 1997<br /><br /><br />Varre jemi apo njerëz?!...<br /><br />Me ndjenjën e zjarrit ndezur mbi fytyrën time mangall<br />dhe tërmetit në gjoks<br />hyra në turneun e fundit kombëtar të miss – eve,<br />që fare mirë mund të quhet turneu kobëtar i erosit<br />me opus pentagramesh<br />pyes:<br />Me dorë i keni bërë<br />o, nëna këto vajza<br />o, skllave të burrave tuaj varre?!<br /><br />Miss -e dhe shtëpi të fshehta kurvash mbijnë në dheun tim<br />çdo kohë<br />dhe vaj më vaj ...<br /><br />Kala bukurie që rrëzohen nga gropat e qejfit<br />që u llokoçiten në rrëzë të kofshëve nga peshku penis<br />me epitaf të pashkruar<br />“ varre sperme ”<br /><br />pa kryqe<br />edhe prej mendjeje.<br /><br />Me ndjenjën e hirit në fytyrën time vatër e shuar<br />dhe tërmetit në gjoks,<br />me këngët e motrave qyqe<br />për një kufomë që vjen sa herë rinia vjen,<br />pyes veten<br />varre jemi apo njerëz ???<br /><br />Tiranë, vjeshtë 2005<br /><br /><br /><br />Përmendorja e Shqipërisë<br /><br /><br />Mitologjinë e Pellazgjisë, Ilirisë, Shqipërisë,<br />grekërit<br />poshtë e firmuan,<br />edhe shkrimet e shenjta të Moisiut<br />septuaginta<br />në emër të tyre janë ! ….<br /><br />Zot! …<br />bijtë e tu,<br />sa herë bënë breza në sytë e tu<br />bënë lindje të gënjyer,<br />bënë jetë të gënjyer,<br />bënë vdekje të gënjyer.<br /><br />Kur vranë Sokratin,<br />grekërit nuk vranë Sokratin,<br />sokrateskën e shenjtë vranë<br />dhe rritin<br />gënjeshtrit ose grekërit që atëherë.<br /><br />Ti, s’ke baltë,<br />ti, s’ke gurë,<br />edhe prej lyme të tharë, o pellazgjishqipëri,<br />Strabonit piedestalin dhe mbi piedestal përmendoren t’i ngresh<br />se përmendoren tënde ngre atë çast me Hyll,<br />me Herkul,<br />që janë bijtë e tu?! …<br /><br />Athinë, akropol 2002<br /><br /><br /><br /><br />Pa kapak<br /><br />Kapaku i kokës sime rroklli pa zhurmë tatëpjetën shqiptareske,<br />një macehistori<br />tenxheren ku jeta ushqimin më përgatiste<br />lëpin.<br />Kush e thirri Pele’ pështymtarin,<br />po rrënjët e pemëgjuhëve ç’dreq lopate i nxjerr?<br />Qan fëmija, qan ...<br />Afërdita e braktisi,<br />qan se e la edhe baba Ankizi. 1)<br />Enea<br />të ngecurën shqipe në pëlhurë<br />përse e le?<br />Ujin e qetë<br />urren i shëmtuari pse fytyrën bukur ia portretizon.<br />Tiranasi kohën<br />pse është gjendur idiot!<br />Në ç’gjumë sheh ëndrra Muzaka i Angjelinës<br />shqiptarët pse bredhin kaq gjerë<br />dhe me këngë në buzë<br />për kufij që mbyten?!<br /><br />Iliri mirazhmadhe<br />po marr lumenjtë dhe përrenjtë e tu<br />të punoj xhamadanë dhe takije të ujta …<br />… pa kapak koka ime.<br /><br />1) Ankizi - prijësi i Trojës fjeti një natë me hyjneshën Afërditë<br />dhe lindi Enea.<br /><br />Tiranë, pranverë 2004<br /><br /><br /><br /><br />… çmendina e poezive<br /><br />Tek pallati ndërtuar në majë të humnerës<br />askush nuk banon …( thonë )!<br />Dikush hapi fjalë<br />se ca hije çdo natë shkojnë atje<br />dhe prej jashtë shikojnë … kur flenë perënditë<br /><br />dhe perënditë e morën vesh,<br />dhe perënditë ikën prej atje,<br />shkuan …<br />një majë më lart.<br /><br />Dikush përsëri hapi fjalë se ato hije hynë<br />atje …<br /><br />Tashmë<br />kurioze perënditë vrapuan një natë<br />vetë,<br />si hije<br />dhe prej xhamave sy<br />pamjen e brendshme përpinë.<br />Ç’ të shihnin?<br />Ishin poezitë brenda… që s’ flinin,<br />Zoti i kishte sjellë …<br />e kishte bërë pallatin çmendinë!<br /><br />Gjinar, 20 maj 2006<br /><br /><br /><br /><br />Shqipëria që mban Shqipërinë …<br /> seferiane<br /><br />Në qafë mbaj varur Shqipërinë<br />dhe një daulle prapa shpine kam,<br />në buzë një këngë për njerëz të Grebenesë<br />dhe një lot që mot e kohë<br />s’ma than.<br /><br />Kam dhe shumë plagë në shpirt që më dhimbojnë,<br />ndoshta vetë Zoti m’i bëri për kujtim,<br />legjendën e Mujit shkroi në lëkurën time,<br />përpara hapit më vuri Doruntinën,<br />për hije pas<br />më vuri Kostandin.<br /><br />Në shpinë mbaj hedhur … Shqipërinë<br /><br />Tiranë, mars 1997<br /><br /><br /><br /><br />Poezia heroinë<br /><br />Kush tha se poeti nuk i do ato<br />çfarë presidentit,<br />kryeministrit,<br />akademikut,<br />priftit,<br />avokatit,<br />vendi i favorizon<br />edhe pse ai kundër presidentit,<br />kur vetë i ndodh e zgjidhet president,<br />kryeministër,<br />ngrihet?!<br />Shikoni<br />kush me mantele,<br />shirita,<br />grada e luks,<br />vjen prej vilave të krimit!<br />A nuk janë ata që i lindi nënë rruga<br />nënë mashtrimi,<br />dhe i rriti mama politika<br />a nuk janë ata që i lindi Liria,<br />kur liritë e brishta burgoste në varre?<br />Kush tha<br />se poeti nuk i do të gjitha?...<br /><br />Po kur e popullojnë këta të parët elitën,<br />poeti vdes,<br />se natyra lind tek vdekja e tij,<br />ajo e reja fare,<br />elitarja e vërtetë<br />dhe heronjtë zvendësohen<br />me poezi<br />që ngrihen ndaj bandave ( shoqërore ) shtetërore në fuqi.<br /><br />Tiranë, qershor 2005<br /><br /><br /><br />Shansi im i vetëm i ç’kujdesit …<br /><br />Jam “ Druri Kujdes ! ”<br />në shoqërinë shqiptare,<br />shoqëria shqiptare është “ Pylli Kujdes! ”<br />në shoqërinë europiane.<br />Në trung dhe degë më kanë ngjitur dhe varur<br />postera e tabela “ Kujdes ! ”.<br />Edhe në gjethe më kanë shkruar fjalën dridhëruese “ Kujdes ! ”<br />Milje të tëra larg kurorës sime<br />janë ngulur në dhe’ supertabela për të huajt<br />“ Kujdes ! ”.<br />Edhe pse jam dru i bukur,<br />askush nuk afrohet për të më pare,<br />askush nuk afrohet farë për të marrë.<br />Pyllëtarja jetë<br />nuk do të mundë kurrë të më heqë këto postera,<br />tabela,<br />dreqshkrime,<br />këto “ trashëgimi ”<br />këto këmbë të stërmëdha përçmimi,<br />këto neuroza kuq e zi.<br />Por jam i sigurt<br />se sharrëtarja e tmerrshme,<br />vdekja<br />do të vijë<br />dhe do t’i japë fund të gjithave në prerje.<br /><br />Ky<br />do të jetë shansi im i vetëm<br />i ç’kujdesit.<br /><br />Tiranë, shtator 2004<br /><br /><br /><br /><br />… ditët e veremta<br /><br /><br />Të zakonshmit<br />zakonisht e fshehin të pavërtetën tek hamendja,<br />dëshira,<br />ëndrra e mëngjesit me rrugëdalje<br />duke mos kuptuar shumëfishin e dhimbjes heroike.<br /><br />Në sirtarin e hapur të mendimeve<br />gjurmët e hapave të pasigurt<br />çelësa thyejnë<br />duke u kthyer në mesha papnore.<br /><br />Vetpërçmimi kryeneç shqyen fantazitë e bukura<br />me shndërrime djajsh<br />pa ngjyrë.<br /><br />Pasiguria kufomë<br />bredh në errësirën subjektive të gjykimit, e lodhur,<br />përsiatjet me intelekte të brishta<br />kthehen në larva të frikshme<br />hipur mbi kalin e fanta – zisë,<br />ku shformen ëndrrat e netëve shtatzane<br />që pjellin ditët e veremta …<br /><br /><br />Tiranë, verë 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Tabuti im<br /><br />E merrni miq tabutin tim,<br />e vini mbi Shqipëri,<br />këmbët poshtë në Artë ia lini,<br />shpatullat në Veri.<br />Flokët në Ulqin shkërleshjani.<br />buzët në Kosovë,<br />ku dikur, ku binte zemra,<br />të bjerë në Domozdovë.<br />I lakuriqtë t’i shfaqet febit<br />në kryqatdhe mbërthyer,<br />të rrjedhin këngë,<br />dashuri,<br />brenga,<br />që s’munda dot t’i nxjerr.<br /><br />Të çahet mish,<br />damarë e kocka,<br />të dalë nga unë atdheu<br />dhe në të çarat e Atdheut<br />të hyjë Atdhe, atdheu.<br /><br />Apolloni, maj 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br />Reja…<br /><br />Ngrinë liqenet e mendjes sime ku ti laheshe në vetmi,<br />mbi trena kafkash tani ecën<br />i ngrirë qefini dashuri.<br /><br />Rrahjet e zemrës ngrinë përjetë.<br />… nga përtej varrit besa shtyn.<br />oh, ç’është ky tren me rrota-sytë, që faraonët i pështyn?!<br /><br />Përgjatë u shtri në vendin tim,<br />…e lodhur paskësh qenë ajo!<br />Një re e bardhë si me përtim që vjen ngado dhe fle kudo!…<br /><br /> Tiranë, pranverë 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br />Ditët tona<br /><br />Jam nën lavdi,<br />lavdia nuk bënë hije<br />është lavdiimja,<br />ti<br />tënden lavdi ngrije!<br />Si kumt i ngrohtë i ëndrrës së smirëftohtit<br />syroi dhe dielli,<br />hëna shkruan me hije.<br />Diku në breg të poezisë det<br />tek hedh dhe duart kufijve tej të plakur,<br />oh, prek një zë me shpirtin Aliger,<br />që ngrihet vrikshëm nga dallgë e vjetër letër.<br /><br />Do çohem shpejt,<br />se barin paskam shtypur,<br />ku ka poet<br />mbiemrin të ketë Tiran?!<br />Janë mullinj mallesh,<br />vorbulla kujtimesh,<br />çmendin me dije të bukurat në çdo anë …<br /><br />Tiranë, maj 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br />Njerëzve, njerëz …<br /><br />S’e di akoma një obelisk ku të ngre,<br />kurorë, ekuatorin të vë atje,<br />relievi pa emra,<br />pa fe,<br />pa atdhe ?!…<br /><br /><br />Dibër, nëntor 2004<br /><br /><br />Koka<br /><br />Budallai i fshatit tim u thotë rrugëve ( se njerëzit s’e dëgjojnë )<br /> - S’kam kokë, s’kam kokë, s’kam kokë,<br />se në kokën time<br />skamja<br />kokën e presidentit, kryeministrit, ministrit ka vënë.<br />Maskarai,<br />budallai i fshatit tjetër<br />nuk do që brenda kokës sime kokën e tij të vërë…<br />…që unë të kem kokë!<br /><br /><br />Fier, vjeshtë 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br />S’kam tjetër<br /><br />S’kam tjetër njerëzve ç’tu jap!<br />Duan bukë, veshje, strehim<br />duan rrugë, teatro, qetësi<br />duan liri të lirë.<br /><br />Vetëm miqësi më ka mbetur nëpër xhepat e zemrës,<br />që kanë filluar të shqyhen,<br />më kanë mbetur shkronja në arkivolin tim të mendjes,<br /><br /><br />buzëqeshje të lodhura …<br /><br />S’kam tjetër shqiptarëve ç’tu jap!<br /><br />Duan njerëzit e tyre matanë kufijve shtetërorë<br />kalatë e tyre,<br />varret e gjyshërve<br />duan klithmat,<br />heqjet e fundit të stërgjyshërve<br />gjalljet e tyre nën dhe’<br /><br />… që të mos jenë të vdekur mbi dhe’.<br /><br /><br /><br />Athinë, shkurt 2002<br /><br /><br /><br /><br /><br />Kurvat<br /><br />Ajo nuk ia jep seksin drejtorit,<br />që drejtori ta emërojë “ kryetare dege ”<br />ajo nuk ia jep seksin shefit të burimeve njerëzore,<br />që shefi<br />“ drejtoreshë ” t’a emërojë,<br />ajo nuk ia jep seksin përgjegjësit të zyrës<br />për të ruajtur vendin e punës së pamerituar,<br />ajo nuk ia jep seksin burrave të zakonshëm<br />për të ndërtuar vila.<br /><br />Ajo<br />ia jep seksin për bukë<br />kujtdo që ka bukë,<br />kujtdo që ka lekë,<br />thjesht të ushqehet,<br />të jetojë,<br />ajo ia jep seksin për rroba<br />kujtdo që ka edhe rroba,<br />kujtdo që ka euro,<br />thjesht të zhvishet<br />… e shkreta!<br /><br />Ju që e quani kurvë,<br />që e quani rrospi,<br />i ofruat punë, bukë, rroba ndonjëherë asaj,<br />të paktën ato herë,<br />kur drejtori, shefi, përgjegjësi juaj<br />drekën, fjetjen dhe seksin në motele, hotele luksoze jua dha<br />që ju të emëroheshit drejtoresha, kryetare dege, apo të ruanit<br />vendin e pamerituar të punës, pastaj?!<br /><br />Patos, prill 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br />Fati arrogant<br /><br />E takova fatin arrogant,<br />statujë të madhe i kanë ngritur ciklopët,<br />hija e saj asgjë nuk rrit<br />veten ka filluar “ të hajë ”<br /><br />Në syrin e zi, ku vdekja i ka ndalur,<br />shoh veten tek del në pikën e fundit të lotit<br />dhe rrëzohet në gojën sa një natë të statujës.<br /><br />Një kalë aty pari vrapon.<br />Është atdheu im me popullin tim mbi vithe<br />pa shalë.<br />Ka rënë në dashuri me statujën …<br /><br /><br />Tiranë, qershor 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />… panteonet mitake<br /><br />Po pi me mitet,<br />bumerang ngjyrë gjaku<br />me heshtjen e tyre të varrtë gotat mbush,<br />me vetmitë e vazhdueshme, ku lavditë e gjata mbyten,<br />misteri edhe bredhjet Aleksandriane<br />më dehin<br />mua, sarhoshin që dehemi me Shqipëri,<br />e në të pastajmen vjell…<br />panteone mitake.<br /><br /><br /> Fier, dimër 2005<br /><br /><br /><br />Mendimi i popullit …<br /><br /><br />Shën Maria më kërkoi ta lija shtatzanë,<br /> … i vdekshëm të jetë zoti i Ri, - i thashë,<br />atëherë nuk do të jem Unë lindësja, - më tha,<br />atëherë gjej një shtatzanist tjetër, - përfundova unë,<br />po, përsëri ndërrova mendje,<br />më mirë Zoti të jetë i pavdekshëm!<br /><br /> Më duket se populli<br />mendon të kundërtën.<br />Të jetë i vdekshëm Zoti<br />votoi ai së fundi…<br />dhe të mos vdesin<br />( mbretërit<br />presidentët<br />kryeministrat<br />ministrat )<br />kriminelët<br /><br />O Zot!<br /><br /><br /> Fier, gusht 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br />Shuarja e personalitetit<br /><br />Sot pashë një personalitet<br />tek shkatërronte shtëpinë e personalitetit të tij.<br />… i kishte ikur shtëpia e personalitetit nga shtëpia e qënies<br />dhe ai<br />me vrapin e ngatërruar të mendjeve të ngatërruara,<br />në rrugët e ngatërruara,<br />me emra të ngatërruar<br />e ndiqte<br />me një varre të madhe dehjeje godiste pa mëshirë.<br />Muret konvertoheshin në gurë duke u gërrmuqur<br />me dhimbje ngrehinash.<br /><br />Kur shembjen mbaroi<br />shkrepsen nxorri dhe flakën i vuri …<br />dehja i doli …<br />i habitur thirri:<br />Zjarr!<br />Zjarr!<br /><br />Dhe me guxim penisin nxorri<br />zjarrfikësin më të afërt,<br />filloi të shuante shtëpinë e djegur të personalitetit të tij<br />… në mes të qytetit …<br /><br />Fier, janar 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Luftëtari e panjohur<br /><br />U bënë bust dy poezitë e mia<br />që u bashkuan në një pa lejen time.<br />E busti më vështron me dy sy vajze e më dy sy djali<br />me sy metali.<br /><br />Ai dhe ajo luftonin anëve tona sa herë mbinin armiq.<br />Askush s’i njihte!<br /><br />Në mes të qytetit rron busti…<br /><br />Sot në një djalë të panjohur<br />tek pallati im një vajzë të panjohur kërkonin<br />e ndërsa dy poezitë bashkoheshin e bëheshin varr…<br /><br /><br />Tiranë, mars 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />… diejtë që s’ndrijnë<br /><br /><br />Sa e krishtere … nata!<br />Në duar rrotullon valë deti si tespie,<br />rëra<br />rërisht nga bregu kundron<br />diellin që sheh ëndrra nëpër djepe fëmijësh ballkanas<br />dhe valën që hyn fshehur nën rërë tek i dashuri.<br /><br />Sa mirë që nuk rritet dielli!<br /><br />Kujtesa më shpon nëpër trup me yje – Hyllide,<br />të ndryshkura,<br />miliarda vjeçare …<br /> <br /> Sa e muslimanët nata!<br /><br />Hënën të tërë e ka veshur<br />deri në flok mbulon turpin<br />dhe zbulon mendimet e saj …<br /><br />Gjuajnë në detin tim të urrejtjes anije pambarim<br /><br />… janë diejtë e mi, - një grua ulërin.<br /><br /><br />Himarë, qershor 2003<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Babait ( 1928 – 1996 )<br /><br />Atje, ku lotët me shkojnë pa më përfillur.<br /><br />Tani atje<br />kuajt e Harresës hazdisin,<br />kamzhiku i Kujtesës vitheve u bie pa reshtur,<br />karroca e dhimbjes aty ka ngecur,<br />treni i shpirtit vonohet<br />aty …<br />… në Sheqmarinas.<br /><br /><br /> Shkurt, 2006!<br /><br /><br /><br />Kamaret e buzëve<br /><br /><br />Edhe kur nata në gojën e saj syt më burgos<br />e llampat elektrike s’kamja energji pa apostrof i ha<br />në shtëpinë time<br />të gjitha i gjej pa i prekur dhe shkallët e thepisura.<br /><br />Dhimbjen çdo kohë e çoj në provim.<br />Mësuesit e çmendur prej dritës<br />katra i venë tufës së thinjur të flokëve të mi.<br /><br />E poeti shqiptar në qafën e shpirtit diellin e zemrës vendos<br />dhe harron penën në rremat e paqes<br />që janë arteret dhe venat e mia të gjakut<br />raki nga rrushi i vreshtave të reve bënë.<br /><br />Era e fortë si mijëra violina që bien kush e di në ç’derë veshësh të mbyllur<br />me dryn, troket<br />pse kamaret e buzëve mbajnë, çarë...<br /><br />Tiranë, qershor 2005<br /><br /><br /><br /><br />Këngë e marrë<br /><br />Si helm i këputet shpirtit të njomë kjo këngë<br />dhe bën të ndizet kujtimi që u shua,<br />era që fryn<br />kërkon dhe i merr përndritjen<br />e në grykë ia mbyll<br />këtë këngë kësaj çupe – grua.<br />Nga vaj i heshtur rrjedh kjo këngë e trishtë<br />e shpirtit të fortë,<br />por mbytur në hidhërim,<br />që ngjan si lule,<br />rrënjë prerë nga shati i keq,<br />që shkon drejt tharjes pa harxh e pa shpagim.<br /><br />Një jetë e ndalur shkon marrive të saj,<br />pas saj hije,<br />dhimbje në karvanë…<br />…o, djem të rinj pse ngritë,<br />u vratë buzë marsesh? …<br />Një vajzë pa mend<br />këto fjalë me dhimbje qan.<br /><br />Si helm i këputet shpirtit të marrë kjo këngë<br />dhe var me lot<br />të marrën që e këndon …<br /><br /><br /><br />Tiranë, 28 shkurt 1997 - 2005<br /><br /><br /><br />Kombi që nuk njeh burrat …<br /><br />Njoh një burrë,<br />që tërë jetën pas fjalëve servile që flet fshihet,<br />ashtu siç njoh një tjetër burrë,<br />që tërë jetën<br />pas veprave të mira që bën,<br />rri.<br /><br />“ Nderi i kombit ”<br />është burri i fjalëve,<br />burri i veprave të mira<br />është fukara,<br />“ përbuzja e kombit ”<br />i bie të jetë.<br /><br />Njoh dy burra,<br />që njëri<br />nuk i bie të jetë burrë,<br />ashtu siç njoh një komb,<br />që burrat<br />s’i njeh!<br /><br /><br /><br />Tiranë, maj 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br />Rojat<br /><br />Dita lëvizi nga dheu im,<br />pa shqetësim kufijtë i ngriti,<br />i lodhur nga shefat shkoi populli të flejë…<br /><br />Një tjetër si unë, i arratisur në “ fli ”…<br />bën roje se thonë :<br />“ Djalli s’ka shtëpi “!<br /><br />Sy të ngulur në ballë të fenerëve,<br />natën shpojnë dhe stuhitë e gërhimave<br />anijen “ nesër ” nga cimat të ngrenë…<br />dhe veten e tyre.<br /><br />I stërlodhur populli tek shefat shkoi …<br /><br />Tiranë, maj 2004<br /><br /><br /><br /><br />… këtej ku linda unë …<br /><br />Këtej ku linda unë<br />era fryn ndryshe!<br />Fryn me det, me fushë, me pyll, me lumë,<br />me shpendë të egra, me kafshë, me bar …<br />fryn lehtë,<br />fryn dhe me vrull …<br /><br />me njerëz të mirë fryn<br />këtej ku u rrita unë.<br /><br />Këtej ku u rrita unë<br />fryn era ndryshe:<br />erë me vajza,<br />erë me gra,<br />me plaka,<br />erë nusesh<br />fryn …<br /><br />Dhëndurë të ­çmendur shfryjnë<br />këtej ku u martova unë.<br /><br />Djemtë, burrat, pleqtë, si fëmijë përkunden<br />në djepet e saj,<br />të përjetë nën faj …<br /><br />A nuk janë të gjithë pa rresht,<br />pa mendje,<br />pa shpirtin lakuriq,<br /><br /><br /><br /><br />që të fundit tek Zoti shkojnë<br />këtej ku po plakem unë?! …<br /><br />Seman, dhjetor 2005<br /><br /><br /><br />… kur të vdes<br /><br />S’kam njohur shumë njerëz si pse - të e mia,<br />që është fatkeqësi<br />me çastin të mos jenë!<br /><br />Tradhëtuar virtytesh<br />e vrarë historie,<br />liqenet e botës i gjeta brenda vetes,<br />lëkurën time sipërfaqe pergamen.<br /><br /> S’kam njohur shumë njerëz si vetja<br />ende!<br />… mërmërima valësh,<br />hëna në rrjeta,<br />diej në grepa,<br />furtuna këmbë thyera<br />e stuhi shalëgjata,<br />sharje peshkatarësh,<br />rënkima rremash lidhur në cimë.<br /><br />Liqene të tharë<br />brenda liqenit tim …<br /><br />S’kam njohur shumë njerëz si po - të<br />e mia …<br />ndaj shkruaj poet<br />mbi liqenin pergamen!<br /><br />Belsh, pranverë 2006<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Liria e shthurur<br /><br /><br />… më qethën zero kundërshtitë e mia,<br />si dikur prostitutat<br />qyteti mos t’i njihte,<br />si dikur të burgosurit<br />drejtori i burgut.<br />Në shtëpinë e së padrejtës rri mbyllur,<br />qaj lirinë e shthurur,<br />tmerrin e së drejtës civile…<br /><br />Tiranë, shtator 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br />… të “ mëdhenjtë ” e qytetit tim<br /><br />Sa shumë të “ mëdhenj ” qyteti im që linde,<br />sa i vogël mbete,<br />sa i pistë,<br />sa i vjedhur,<br />sa i krimtë!<br />Në meshën e mëngjesit dhe të darkës<br />thërrime nga buka e të “ mëdhenjve ” prifti Ilia të jep për naforë.<br /><br />I huaj, i shenjtë, i dridhëruar<br />pelenë fëmijësh…qyteti im.<br /><br />Ceremonialë madhështorë ecin revan si bisha<br />e në rrugët e tua ngrenë pluhur,<br />por jo lavdi.<br />Fantazma shugurojnë në skenën e teatrit “ Bylis ”<br />Odeonin e Apollonisë<br />dhe në Ardenicë, Gurzezë, Bazilikën e Ballshit<br /> i shpien të flenë<br />për t’i vjedhur Prashnikeri ndonjëherë …<br /><br />Larg prej tyre bima “ E ardhme “ rritet<br />ara e të “ mëdhenjve ” e than filizin.<br /><br />Më mirë pa duar, se në duart e tyre duart të kesh,<br />më mirë pa këmbë,<br />pa sy,<br />pa veshë!<br /><br />Sa shumë të “ mëdhenj ”qyteti im që ke,<br />sa i vogël mbete<br />qyteti im idiot!<br /><br />Fier, dimër 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Sharrxhiu i ri<br /><br />Në trungun tim ka emra të gdhendur,<br />data,<br />piktura vetëtimash.<br />Ka të çara motesh si përrenjtë që ujin zbresin prej majave të thinjura<br />pa e vrarë.<br />Ka edhe prerje shpatash,<br />thikash pas shpine,<br />vrima plumbash;<br />ka degë të thyera si krahë të varur njeriu,<br />ashtu siç ka gjethe në degët e pathyera<br />ku era shkruan tekstet e këngëve të stinëve të moshës..<br /><br />Në trungun tim ka mbështetje shpatulla barinjsh,<br />udhëtarësh,<br />ushtarësh<br />dhe vështrime të humbura matanë gjykimit të burrave,<br />përpara …<br />që shohin tinzarët që vijnë.<br />Ashtu siç trungu im tek unë i mbështetur<br />që hijen e vet sheh<br />hijet e emrave,<br />datave të frikësuara …<br />… nga sharrëtari i ri<br />të tmerruara.<br /><br />Tiranë, vjeshtë 2004<br /><br /><br /><br />… copëz poezie<br /><br />… si degëza të stërholla varen rrezet e arta të diellit<br />prej larti,<br />me majat e tyre lozin në gjoksin e dheut me piktura;<br />nata xheloze i pret me gërshërët e saj të rënda,<br />për t’i varur hënës<br />degëzat e saj,<br />të vjedhurat, të argjendta..<br /><br />Por … oh,<br />tërbohem kur krimbat tek i hanë<br />i shoh!<br /><br />Fier, vjeshtë 2004<br /><br /><br />Jeta<br /><br />Sa herë e kam takuar jetën gënjeshtare,<br />tinzare,<br />të pa sinqertë,<br />të pa cipë,<br />të vërtetë pak herë e kam takuar,<br />por edhe atëherë<br />gënjente!<br /><br />Sa herë e kam takuar jetën hajdute,<br />kriminele,<br />të pa besë,<br />mosmirënjohëse,<br />të mirë pak herë e kam takuar,<br />por edhe atëhere<br />vidhte!<br /><br />Sa herë e kam takuar jetën të varfër,<br />të pistë,<br />gjithë zhele<br />tretur…<br />Të pasur pak herë e kam takuar,<br />por edhe atëhere<br />s’kishte për të ngrënë!<br /><br />Sa herë e kam takuar jetën jo jetë,<br />dashtë Zoti,<br />vdekjen takoj<br /> vdekje! …<br /><br /><br />Fier, pranverë 2005<br /><br /><br /><br /><br />Bëni ç’doni …<br /><br />Fëmijët janë si gjëmba therecke<br />të ngulur pas mullaqeve,<br />që të therin sa herë ule…<br /><br />Sot një njeri vari veten.<br />Të paktën<br />kështu e panë dhe thanë njerëzit …<br />Qorrat!<br />Ai nuk kishte varur veten.<br />( të tijën, jo të tjerëve )<br />Varfërinë,<br />borxhet,<br />dëshpërimin,<br />urrejtjen,<br />jetën e pafuqi për të qënë jetë<br />kishte varur.<br />Tashmë<br />ato janë të vdekura,<br />të varura në drurin e marinës<br /><br />- Bëni ç’doni, - sikur thotë, -<br /> po deshët dhe i varrosni!<br /><br />Sheqmarinas, 25 korrik 2006<br /><br /><br /><br /><br /><br />… fatkeqësi<br /><br />E gjej veten në sytë e saj,<br />ku drita rrjedh nga vatra e dritës me vrima,<br /><br />ku mendimi çapit nga disonanca të çakorduara.<br /><br />Veten,<br />lente të thyer në dhomën e errët të vetes<br />me infinit imazhesh ngjitje e zbritje shpirti<br />në shkallë që s’qenë<br />duke parë matanë dritares së pistë<br />lavdinë e saj në duart e lypësve …<br /><br />E gjej veten në sytë e tij,<br />të saj…<br />ashtu siç mund ta gjeja veten<br />në hundë,<br />në veshë,<br />në gojë…<br /><br />qurre,<br />dyll,<br />pështymë.<br /><br /><br />Fier, shkurt 2004<br /><br /><br /><br /><br />Gabimet e rinisë …<br /><br /><br />Mbrëmja mbushet me fytyrat e mia të rinisë.<br />Si plakë e harruar<br />vjen nga larg historia ime pa lumenj, pa rrugë, pa shtëpi.<br />E ndjekin prapa varret,<br />e ndjekin prapa djepet,<br />e ndjekin prapa pengjet …<br /><br />E,<br />ku ta dijë kjo natë e re,<br />unë<br />kush jam mbi këtë dhe’?!<br /><br /><br />Shoh…<br />më mungojnë mundësitë<br />jo dëshirat.<br />Ndiej ç’burrërinë nën peshë<br />dhe në mbipeshë dashurinë.<br />Më thanë se ato vajza<br />janë varre ku nata me yjet ndalon<br />dhe hija që me mua u plak<br />është … gabimet e mia<br />kthyer në faj…<br /><br />Fier, vjeshtë 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br />Përse m’i lë komshi?!<br /><br /><br />Kur njoha dashurinë s’e njihja gruan time.<br />Ca thonë : Do të ishte<br />më shumë se dashuri!…<br />Në shtëpitë e tyre rrojnë gjithësecila …<br />Zot,<br />pa t’u lutur,<br />përse m’i le komshi?!<br /><br />Fier, vjeshtë 2003<br /><br /><br /><br /><br /><br />Dhimbje<br /><br />Më braktisën dhe armiqtë<br />e më djeg me diell vëllai im…<br />Toka bërtet për ujë<br />e imagjinata shtrihet me ulërimëimë…<br />Kufijt e të pamundurës vriten<br />e fuqitë e ëndrrave s’kanë këmbë.<br />Bien gjethet e shpirtërave vjeshtë<br />e erërat e mallit i marrin me këmbë<br /><br /><br /><br />Vlorë, tetor 2004<br /><br /><br /><br /> “ Rrëzimi ” i pleqve…<br /><br />Në gardhin e ri të kopshtit të mendjes<br />mbështetur rrinë pleqtë…<br />Të rinjtë<br /> vrapojnë…<br />( rrëzohen,<br />ngrihen ).<br />Furia e vrapit<br />shpesh herë nga kopshti i nxjerr<br />gardhin duke shqyer…<br /><br /><br />Tiranë,11 tetor 2006<br /><br /><br /><br /><br /><br />… ëndrra<br /><br />Pashë ëndërr sikur njerëzit ecnin<br />me kokë.<br />Ashtu siç pashë ëndërr<br />që në vdekje qeshnin<br />dhe në lindje qanin<br />e për djepe përdornin varrin<br />e për varr, djepin.<br /><br />Pashë ëndërr sikur njerëzit s’ishin më njerëz,<br />por dy drejtëza paralele,<br />të cilat ktheheshin në pingule<br />dhe më vonë<br />në dy pika si hunj,<br />ku lidheshin dy hijet e tyre imagjinare pa vete.<br /><br /><br />Fier, vjeshtë 2003<br /><br />Apologji<br /><br /><br />Vdekjet e vetes më janë ndryshuar,<br />vijnë prej ngjarjeve<br />jo, moteve<br />dhe mendimet që hyjnë e dalin<br />në dhomat bosh të vdekjeve të mia<br />siellin poezi klasike,<br />nxjerrin poezi lirike.<br /><br />Duke vdekur fshehtaz<br />shoh kufomat e vetes ndër rreshta<br />vrarë pas çdo ngjarjeje me plumba,<br />me pëllumba,<br />vijnë erë,<br />era nesër,<br /><br /><br />dikush po i varros në rrezet e diellit<br />varret e mi!<br /><br />Përpara … ka ngjarje<br />… radhë të re për vdekje të re.<br /><br /><br />Tiranë, vjeshtë 2004<br /><br /><br /><br /> … më të vjetrit, varret apo njerëzit?!<br /><br />Pyetja ime ushton nëpër qiellin miturak<br />të intrigës së gjallë,<br />të intrigës së vdekur<br />me murgesha dhimbjesh<br />përmbi bijën skelet të Apollonit të sotëm.<br /><br />Ku njerëzit dhe tumat e Kryegjatës vrapojnë dhe shikojnë<br />pa ditur sa në pendesë i lidh Shtyllasi<br />dhe hija e Aooss - ës në tradhëti,<br />pa ditur se kush më të vjetër janë<br />… varret apo njerëzit?!<br /><br /><br />Apolloni, prill 2005<br /><br /><br />Ndërsa ne vishnim akull …<br /><br /><br />U ndamë përpara portretit të erës që kushedi se ç’piktor<br />e kishte bërë,<br />me dy lotë të lodhur në sytë e saj,<br />ku qielli ngrihej prapa jo si sfond,<br />me anash<br />dy statuja djegtarësh nën pishtarët e tyre ndezur,<br />që digjnin<br />ç’prapa lamë.<br /><br />U ndamë,<br />digjej atëherë lëkura e dashurisë,<br />ndërsa ne<br />vishnim akull,<br />akullën dashuri të çnjerëzimit!<br /><br />Tiranë, maj 2003<br /><br /><br /><br /><br />…udhëheqësit shqiptar<br /><br />Ti fle me kohën dhe kohën plakë<br />edhe pse zgjohesh në kohë të re.<br />Çdo gjurmë që bën pas teje ngrin<br />dhe vjen një erë … era hale.<br />Të kishe më mirë paterica,<br />krevatin njëqind pash nën dhe’<br />dhe sytë, zgavra ti t’i kishe,<br />gjarprinjtë t’i kishin për fole.<br /><br />Po shumë dëshira shterpëzojnë…<br />Do i vdesësh jetës m’u në ballë,<br />do të të shtrijnë në dheun që ngrive<br />dhe do t’mbulojnë me kohë të gjallë…<br /><br />Tiranë 2005, dimër<br /><br /><br />Gratë<br /><br />Gratë që kam takuar,<br />rrinë mjegull në krahët e zogjve shtegtarë<br />dhe vrap në akrepat e orës së vrarë.<br /><br />Gratë që kam takuar,<br />rrinë verbëri që kërkon dritë në sytë e mi<br />dhe karroca që vrapojnë përherë pa karrocierë.<br /><br />Gratë që kam takuar<br />rrinë lekë qindarka në xhepat e shpuar të kohës<br />dhe lëndina ku fëmijët shkelin<br />kullota të largëta kuajsh të egër.<br /><br />Gratë që kam takuar<br />rrinë zogj që bëjnë fole në gotat bosh të pijeve<br />dhe ikona të varura përjetësisht<br />në kishën time të lindjes.<br /><br />Gratë që kam takuar<br />rrinë gurë kilometrikë të thyer anë rrugëve<br />dhe faqe të rrëshqitura malesh,<br />ura të prishura<br />burrash vandalë<br /><br />… gratë që kam takuar … <br /><br />Fier, verë 2003<br /><br /><br />Kandidatja për kurvë<br /><br />Ajo zhvishet gjysmë lakuriq<br />dhe mbulohet si me turp në gjysmën tjetër.<br />Ajo hap përgjysmë derën e shtëpisë së kurvave<br />dhe hyn me turp në gjysmëhyrje ...<br />Ajo zë gjysmën e shtratit, <br />të puth përgjysmë,<br />të zhvesh përgjysmë,<br />bën seks përgjysmë<br />dhe largohet përgjysmë.<br /><br />Ajo kërkon për të gjitha këto<br />shumën e plotë të lekëve<br />dhe pendohet përgjysmë me gjysmë turpi<br />dhe largohet me gjysmë ikje<br />prej tërë shtëpisë së kurvave për në shtëpinë e nderit…<br /><br />Tiranë, dimër 2005<br /><br /><br /><br />Ligjet<br /><br />Habitem si nuk po shkel me këmbë këto ligje civile,<br />këto ligje ushtarake,<br />këto ligje shkencore të prapambetura …<br />Pasi me mendje çdo çast i shkel.<br />I urrej ligjet<br />se lirinë deri tek muret e tyre të armuara e lenë të vijë<br />dhe fëmijët e saj.<br /><br />Ruajnë të sotmen e froneve këto ligje<br />prej armikes Liri<br />prej armiqve fëmijë …<br /><br />E urrej guximin që në burgun e përkohshëm jeton,<br />që në burgun e pëjetshëm ( varr ) pjell fëmijë,<br />e urrej kohën që me jetën e ligjeve identifikohet,<br />ashtu siç urrej gjallesat,<br />robotët,<br />kthyer në bunkerë të ligjeve.<br /><br />I urrej ligjet,<br />pse ligjet më urrejnë gjithmonë mua,<br />njerinë,<br />të nesërmen,<br />lirinë!<br /><br />Tiranë, dhjetor 2005<br /><br /><br />Palavdia<br /><br />Palavdinë,<br />lavdia e lindi<br />dhe e lindura pushtoi botën,<br />pothuajse.<br />Nëna e palavdisë është lavdia<br />dhe ju e pyesni :<br />Palavdi, e kujt je?<br /><br />Më thoni njerëz<br />sa të lavdishëm janë sot në botë,<br />që unë t’ju them<br />…lavdia u mbars kot?!<br /><br />Tiranë, pranverë 2005<br /><br /><br />Vdekja e distancës<br /><br /><br />Këtë shteg,<br />ku jeta më ka mbetur shumë prapa shpatullave<br />dhe vdekja më është përpara fytyrës<br />asnjëherë nuk po e arrij;<br />mos distanca është akull,<br />mos lëvizja ka ngrirë,<br />mos do prerë ky pyll prej të ftohti,<br />që poshtë madhështisë së hijes së tij të mos kalojë askush?!<br /><br />Një vajzë, që jetën e ka përpara fytyrës<br />dhe vdekjen shumë prapa shpatullave,<br />që i bie të jetë ngjitur me timen,<br />arriti.<br />Udhëtoj në dy vdekje tashmë,<br />njëra në prapa, tjetra në përpara.<br /><br />Shkeljevdekur i largohem të djeshmes gjallë,<br />mitër në varret e të diturve të pardjeshëm<br />me barrën e sotme ëndërrim …<br /><br />Ah, këtë shteg që më në fund e arrita!<br />… distanca?<br />Distanca kishte vdekur!<br /><br />Fier, maj 2004<br /><br />Bota<br /><br />Malet me fuzhekët e tyre në grykat e furrave trazojnë retë – harxhë.<br />Djeg kamina e madhe hapësirë.<br />Pjek yjet,<br />yje të bëhen.<br />Poçarët,<br />këta titanë të pakënaqur nga zjarri “ dashuri ”<br />me zjarr të shuar pjekin<br />e mbajnë trurin në krahë.<br /><br />Nga hiri në hi,<br />sipërfaqja e dyqanit të tyre të artit.<br /><br />Nga ylli në yll,<br />si nga poçja në poçe,<br />historia e sotme e thyer.<br />Dorezë,<br />lëfyt,<br />fund.<br /><br />Tepelenë, dimër 2005<br /><br /><br /><br /><br />Shiu i verës<br /><br />Në dyert e ngushta të mallit rrëzohet,<br />s’e di se ç’mot ndër pika sjell<br />ç’kujtim dhe ç’ngjarje zbraz ndër to!...<br /><br />Fier, vjeshtë 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Ku është…?<br /><br />Ndoshta jemi të të njëjtit univers, Egist! 1)<br />përse të një klithme të jemi?<br />Ej, poet i gjashtë, i shtatë… i pllakatët,<br />Migjeni ku është, këngërevolta Migjeni?<br />Atij dua dhe të shkreptij Mjedshëm<br />dhe vdekje - gjallëjes terr e dritë Konica,<br />ej, poet i tetë, i nëntë … i faraontë,<br />Vinca ku është, majëfjala Vinca.<br /><br />Bile të çorbitohem i shpërthyer<br />dhe rrëzohem në Iliri si probatini,<br />ej, poet proturberant, dritë djegës,<br />Naimi ku është, këngëlindja Naimi?<br /><br />1) Egisti - dashnori i Klitemestrës,<br />vrasës i Agamemnonit.<br /><br />Athinë, shkurt 2002<br /><br /><br /><br /> Ndoshta qaj natën<br /><br />Ka të varfër,<br />por ai që shet ëndrrat<br />është shumë i varfër,<br />ndërsa ai që s’i mban mend<br />është fatkeq.<br /><br /><br />Kam filluar<br />dhe s’mbaj mend ëndrrat.<br />Gjurmët ua shoh jashtë vetes.<br /> Tik – tak, tik – tak, tik – tak<br />ora e tyre e vjedhjes.<br /><br />Një burrë i shet poshtë shtëpisë sime.<br /><br />Tani,<br />fle me dritën ndezur …<br /><br />Sa gjëra fsheh një pikë loti!...<br /><br />… ndoshta qaj natën.<br /><br /><br /> Fier, nëntor 2005<br /><br /><br /><br />Kali i mërzisë<br /><br />Tingujt e muzikës së natës<br />flokëve të saj me hënë bredhin<br />bashkë me vargjet<br />pa eskortë…<br /><br />Oh,<br />çfarë po shoh?!<br /><br />Prapa gardhgjumit<br />një djalë me pena mbi kurriz<br />po shkon me kalin e mërzisë…<br /><br />Tiranë, vjeshtë e tretë 2004<br /><br /><br /><br /><br />Dimër pa kokë<br /><br />Shkund flokë mbi flokët e mi dimri i pishave.<br />Siç duket i vetëshkul!<br /><br />Dy herë flokë…<br /><br />Mbi flokët e barit rrëzon flokë dimri i njerëzisë.<br />Siç duket e qethin!<br /><br />Tre herë flokë …<br /><br />Mbi flokët e dheut… dimri i qiellit s’ka ç’shkund,<br />siç duket është pa kokë! ...<br /><br />Ulqin, dimër 2004<br /><br /><br />… dëgjo kur thyerja të bërtasë<br /><br />…kam pasqyrë të madhe në duar,<br />fytyrat tuaja mund të dalin prej aty<br />ndryshe nga momenti që u panë.<br />Lëkura<br />të ndajë mikun nga armiku,<br />ajo e shpinës,<br />ajo e gjoksit …<br /><br />Guernikë,<br />kjo pamje erebike që më thotë:<br /><br />- Shko thyhu<br />dhe dëgjo ku thyerja të bërtasë!<br /><br /><br />Tiranë, vjeshtë 2004<br /><br /><br />Pallto biblioteka<br /><br />…më propozoi e Sotmja, - dehemi?!...<br />dhe të dehur shkuam tek Zoti.<br />Zotin e gjetëm të varfër,<br />Zotin e gjetëm<br />poet.<br /><br />Faqet e qiellit shkruam të tre<br />dhe që shiu të mos i fshinte poemat,<br />në palltot e vjetra grirë nga motet<br />i futëm.<br /><br />Tani<br />faqet e qiellit janë libra,<br />në pallto bibliotekat e shqyera të poetëve…<br /><br />Tiranë, dimër 2005<br /><br /><br />Kujtim<br /><br />Kujtim të mbetet<br />kjo e folur e sotme,<br />të gjitha arritjet<br />si shkrimi i klasë së pare,<br />gëzimet,<br />pritjet,<br />shpresat<br />si anekdoda,<br />zënkat<br />plepa anë xhadeve tharë.<br /><br />Kujtim të mbetet dhe gjithësia sot,<br />kujtim të mbetet<br />bile edhe kujtimi,<br />le të vëmë një basoreliev<br />të thyer mbi to<br /><br />nënshkruar …përçmimi!<br /><br />Tiranë, pranverë 2000<br /><br /><br />Shekujt e vetmisë shqiptare<br /><br />Krifat e kuajve me hazdi të egër<br />bëhen pisk<br />me erën e egër<br />që fryn shterpësisë së egër shqiptare.<br />Nëpër galopin e udhëve të kripura<br />të konopicës së Semanit<br />vërshëllejnë si krende telash me gjëmba<br />melodi furtunike të mendjeve,<br />që shkulen dhe shpojnë këdo që nën gjatësi u kalon<br />duke hapur proturberanca naive krimesh.<br /><br />Tinëzia e pyllit<br />vënë si fshesë<br />në dorën e njomë dhe të brishtë të nuses<br />fshin përherë sythat e rënë të luleve,<br />që mbinë së fundi<br />në burgjet e çelikta të kafkave tona.<br /><br />Krifat e kuajve<br />me qime të egra<br />japin e marrin me pluhurin e egër të rrugëve të egra shqiptare,<br />në zërin e një kënge të Tas Hënës<br />dëgjoj fëshfërimën e së djeshmes së tyre<br />“ Laceja kur vjen nga stani … “<br /><br />që vjen e ikën<br />me shekujt e baltisë shqiptare,<br />eter tashmë …<br /><br />Tiranë, verë 1997 - 2005<br /><br /><br />Ditët tona<br /><br />Si plaka kërrusur ecin ditët,<br />tërhiqen duarsh nga ca fëmijë,<br />si medalionë mbajnë vesh të prerë<br />kokallat nxjerrë për hajmali.<br /><br />Ca qen të zgjebur i ndjekin prapa<br />dhe prapa qenve<br />një re me pluhur.<br /><br />Si plaka çala ecin ditët<br />me lecka hedhur lakuriqësisë,<br />ato s’janë plaka<br />por gra të mjera<br />me fëmijë të tharë varur në sisë.<br /><br />Ca pleq si mjegull përfund u ngjiten<br />dhe prapa pleqve ka funeral.<br /><br />Tiranë, shkurt 1997<br /><br /><br />Vdekja e piktorit<br /><br />Mos m’a tregoni të ardhmen,<br />që të kem të ardhme…<br /><br /><br />Atë vit<br />gjethen e fundit të dimrit në drurin e dimrit e këputa vetë,<br />pranvera nuk kaloi mbi ura<br />edhe puthjet nuk u ftohën<br />pse s’kaluan në buzë,<br />veç lumi i mbushur shtrat më shtrat<br />një pemë – vajzë<br />solli ndër vale,<br />të mbytur,<br />përdhunuar nga dimri.<br /><br />… kishte vdekur piktori.<br /><br />Bashtovë, 2005<br /><br /><br /><br />Vera dhe xhindët<br /><br />Ka kohë që qielli s’ka qarë këtyre anëve,<br />përvëlohet nga buzët e diellit, dëshira,<br />djegia përzhëlit lëkurën e dheut,<br />kompresa det përsipër i rri …<br />… xhindët u dukën këtej përsëri.<br /><br />Trupi lakuriq i verës është nxirë,<br />tundimi lakuriq, është nxirë dhe ai,<br />mbi gjoksin e saj sa duar janë shtrirë!<br />Me buzë sirenash, buzë ujërat këndojnë …<br />… xhindët vallëzojnë.<br /><br />Flokë shelgjishtesh kreh flladi, tjerr majë,<br />lumenjtë si gjarpërinj në lëkura ngecur,<br />shpirtrat e njerëzve janë bërë çarçafë,<br />zhvirgjëria e stinës i njollos me të kuqe …<br />… xhindët këtej u bënë me huqe.<br /><br />Fier, verë 2005<br /><br /><br /><br />Emri im<br /><br />Ata që baltë më hodhën dhe më treguan të ardhmen<br />që të mos kisha të ardhme,<br />kishin vila në Shqipërinë time.<br />Me atë baltë unë bëra tulla dhe ngrita shtëpi.<br />Shtëpi, ku ngjiten ëndërra të thyera.<br />Brenda tyre vajza të njoma vijnë<br />me sy që i kanë si pika vese<br />rrëzuar me të shkuarën<br />nga shkelja e keqe.<br /><br />Vijnë edhe dallëndyshe aty,<br />bija të shtegut të lodhur<br />dhe ngjitin ëndrrat e këputura<br />dhe ngrenë sytë e rënë poshtë gjurmëve të njerëzve mullarë,<br />që shpesh lopa moshë i ha,<br />që herë vdekja, zjarr.<br /><br />Mbi malet e jetës sime mbijnë<br />pisha,<br />lisa e maja me bore,<br />ku nxënësit ngjiten dhe gdhendin emrin tim atje<br />në akull,<br />ku syri i diellit kriminel<br />s’sheh<br />dhe balta s’arrin …<br /><br />Tiranë, pranverë 2004<br /><br /><br />…gjurmë copash<br /><br />Fryn erë<br />nga xhamat e thyera të shpirtit tim,<br />drejt e në sytë e jetës<br />thërmija çmendish<br />shkretëtish europiane hyjnë…<br /><br />Pale, qëllojnë dhe me gurë!<br /><br />Oh<br />nuk po shoh atdheun,<br />mëmëdheun s’po shoh<br />…gjurmë copash kudo!<br /><br />Shkup, tetor 2004<br /><br /><br />Me tehun e qerpikëve …<br /><br /><br />Me tehun e qerpikëve pres mugun e prerë<br />si qumësht të hënës.<br />Faqet e maleve mëndak<br />zbardhin prej prurjeve<br />dhe hyjnë nga dritaret e shqyera të mendjeve të mia me vërshime<br />lymore.<br />Palpebrat<br />këto doreza shpatash drite<br />fërkohen me duart<br />pjesë trimërie kombi të vjetëruara.<br />Fitoret e humbura<br />kreh nata<br />me krehëra të bardhë përçmimesh,<br />ato lakuriqe<br />kodosheve “ humbje” në prehër u ulen...<br /><br />Përmet, mars 2006<br /><br /><br /><br />Riti im i rritjes<br /><br />…ditën e ndërtoj kalanë time<br />natën m’a shkatërrojnë…<br />E një nuse nga të miat flijoj çdo ditë atje<br />duke i lënë jashtë mureve sisën nënë,<br />ku vëllai i plakur pi<br />dhe vëllai fëmijë ëndërron…<br /><br />Djeg copa kohe. Ç’të djeg s’kam.<br />Në gojën time Shqipëria ka ftohtë.<br /><br />E një nuse vëllai s’e gjen për ta flijuar…<br />shpirti im Rozafë<br />riti im i rritjes…<br /><br />Tiranë, dimër 2005<br /><br /><br />Mrekullia e Judës<br /><br /><br />Dru më dru bilbil që s’sheh,<br />këndon.<br />Tek gurët e ujit, ku dimri lotët ka,<br />dhimbjen vë.<br />Melodramë e pyllit<br />hije më hije vrarë,<br />mezhdë më mezhdë<br />pa varr.<br /><br />E pa gjurma<br />Judës i pozon.<br />Juda<br />statujë e bëri<br />me hije të akullt perëndie<br />dhe e vuri në qiell të bredhë<br />poetët të mbledhë.<br /><br />Tepelenë, vjeshtë 2006<br /><br /><br />Të urrej pse kaq shumë të dua !<br /><br /><br />E urrej penën time pse ende bukur shkruan,<br />pena më urren shpirtin<br />që poezitë e shëmtuara e duan.<br />Shpirti më urren mua<br />që jetoj në këtë besë,<br />në këtë fe,<br />unë të urrej ty<br />pse kaq shumë të dua<br />Atdhe!<br /><br />Tiranë, 2004<br /><br /><br /><br />… thonjtë - thikë<br /><br />Me thonj shenjtorësh grifonët na rrëmbejnë<br />e në çdo qiell na çojnë.<br />Shalët e mitopsikopatisë,<br />orbita që thyejnë këmbëndenjien tonë.<br />Verbëritë dashurore të dehura vjellin mbi flokët e dheut<br />vdekjet e dherave,<br />i hanë ato<br />dhe përsëri<br />vjellin atdhetë<br />mëmëdhetë…<br /><br />Të pagjunjë<br />gjunjëzohemi e thërrasim për ndihmë:<br />- Zot, këta thonj - thikë<br />të kujt i kam mbi shpinë?!<br /><br />Kurjan, kisha e Shën Kollit 2004<br /><br />Galopi im<br /><br />M’u plakën kuajt e shpirtit,<br />s’ vrapojnë si një herë ata,<br />karvani më la prapa,<br />e shoh dhe qaj…aha!<br />Si mëzet shkojnë furtunshëm<br />dhe kuajt e rinj, ashtu,<br />galopi po u shuhet,<br />…kamzhiku u bë<br />hu.<br /><br />Tiranë, dhjetor 2005<br /><br /><br />Lindja e poetit<br /><br />Shtetit,<br />pushtetit,<br />rojave<br />dhe servilëve<br />i merreshin mendtë nga vendosja,<br />latësia,<br />komunikimi dhe lëvizja e poetit.<br />Vetëm kombit jo,<br />kombit i merrej fryma<br />nga këpucët,<br />çismet dhe të ndenjurat e pushtetarëve,<br />rojave,<br />servilëve.<br />Dhe përsëri ata<br />shikonin lart marramendshëm,<br />shikonin lart me shikim-ulje vrastare …<br />dhe e ulën …<br />Tani që poeti ka vdekur, se nuk mund të rronte dot<br />në lartësinë e këmbëve,<br />në lartësinë e bythëve,<br />vetëm kombi e qan<br />me lotë lartësie,<br />me lotë kombi …<br />Flasin se shtetit<br />pushtetit,<br />rojave<br />dhe servilëve<br />nuk u merren më mendtë …<br />… flasin gjithashtu<br />se ka lindur një poet i ri,<br />por ende nuk flasin<br />se ka lindur një komb i ri! …<br /><br /><br />Fier, maj 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br />Fusha ime<br /><br /><br />Tani, atje<br />ka yje që kullosin,<br />ka lope,<br />dele,<br />gomerë…<br />njerëz të ngulur në bisht të tyre,<br />ka rrugëza të prera<br />në grurë,<br />jonxhë, pa mbirë,<br />ka këmisha të zbërthyera pas buzëve, gushëve të puthura,<br />sy me rrathë, të nxirë …<br /><br />Tani atje ka shtëpi me barrë,<br />shtëpi shterpa ka,<br />ka çupëza si Shën Maria<br />dhe djem si Krishti,<br />ka kurva të kthyera nga Europa,<br />ashtu siç ka edhe gra që dalin prej dhomave<br />të gjumit si tymi i oxhakut,<br />herë të bardha borë sikur shugurojnë një papë,<br />herë të zeza sterrë sikur kundërshtojnë një papë…<br />Me fushë në faqe<br />ku puthin burrat…<br /><br /><br /><br /><br />Tani, atje<br />flenë njerëzit. Është natë.<br />Minjtë janë zgjuar dhe hajdutët<br />brejnë arat, kasollet, të korrat,<br />gjumin, ndonjë rojeje.<br />Hëna me fjalë akulli<br />mbi shikim prej akulli rrëshqet.<br />Nëpër kudo ka gjurmë,<br />por shtet, jo.<br />Zhabat bërtasin si presidenti,<br />kryeministri<br />në flluskat e tenxhereve të zënkave që ziejnë, hidhen.<br /><br />Dielli i bërë tapë në diskot e natës<br />fytyrën e përflakur i ngjesh dheut semanjak,<br />bllana bajate duke stampuar<br />jo ditë!<br />Njerëzit për këtë pikturë surrealiste<br />zihen tmerrshëm me njëri - tjetrin<br />për ta shitur,<br />për të ushqyer fëmijët<br />në fund të fundit,<br />për t’a varur në muret bosh të shtëpive bosh.<br /><br />Tani atje<br />kryqe vizatojnë fëmijët nëpër trokthe,<br />pas ikjes së tyre<br />kuajt paganë vrapojnë mbi kryqe…<br /><br />Myzeqe, vjeshtë 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Vdekje rrezesh<br /><br />…rrezet më ulin çdo mëngjes mbi dhe’<br />rrezet më ngrenë çdo darkë prej atje.<br />Mbështjellë dy qefinësh,<br />dy vidhash mbështjellë,<br />një sy vdes me hënë,<br />tjetri<br />vdes me diell…<br /><br />Shkup, 2004<br /><br /><br />Roja i zemrës<br /><br />Tek këmbët e kombit kokën kam vënë<br />gjurmët e tij janë buzët e mia…<br /><br />Leh<br />qeni i shpirtit,<br />leh i ziu,<br />leh.<br />- Po të vjedhin zemrën, - më thonë, - atje …<br />Vjedhtarët i bien<br />me gurë,<br />me drurë,<br />qeni i shpirtit fle<br />gjumin e sëmurë …<br /><br />Fier, verë 2004<br /><br /><br /><br />Ftohtë mes Europës<br /><br />Thinjen lulet<br />askush s’i vë re,<br />filizat rrudhen<br />njeri nuk i sheh.<br />Zogjtë ngjiren<br />kurrkush s’i dëgjon,<br />ftohtë mes Europës …<br />… atdheu dridhëron!<br /><br />Shkup, dimër 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br />… pushtuesit mbijnë<br /><br />Ranë të ruajnë Shqipërinë të vdekur,<br />të gjallë nuk e ruajnë dot!<br />Faltoret asnjëherë nuk i përfillën<br />as fatin në kthesa që i ftonte.<br /><br />Tek memorialët e tyre<br />lavdia çdo darkë i mbjell si lule<br />nata të përulet.<br /><br />Ti që nesër vjen<br />me lulet do të “ ngatërrohesh ” patjetër,<br />mos i këput<br />se në vend të tyre pushtuesit mbijnë,<br />ditën!…<br /><br />Tiranë, verë 2003<br /><br /><br /><br />dhe sot ….<br /><br />Kisha fluturuar melodi<br />e një kënge smog<br />dhe isha përftuar në ndjesinë e urryer<br />të fshirësve të xhamave,<br />urdhër<br />që dilja prej shkopi dirigjenti<br />nga pentagrami.<br />Pa njohur dashurinë,<br />pa njohur tradhëtinë,<br />pa njohur luftën,<br />pa njohur lirinë.<br />Vetëm brigje buzësh njihja,<br />vetëm ngasje shpirti shihja,<br />vetëm flokë të fushave krihja.<br />Kisha fluturuar<br />në vijat inguinale të së bijës së Montezumës,<br />në vullkanet seminolas,<br />në një shpifje në Gogolas<br />dhe sot<br />mallkoj muzikantin,<br />fluturimin,<br />tymin,<br />përftimin,<br />ndjesinë e pa faj …<br /><br />Tiranë, verë 1999<br /><br /><br /><br /><br />Shkelje poeti<br /><br /><br />Të varfërit flenë.<br />Ti me lirika shpirtin u shkel me gjurmë shpirti.<br />Jeta bërtet<br />e lidhur në litarin varfëri.<br /><br />Ngecur të vdekurit në orën tënde.<br /><br />Kjo erë, që tund flamuj dhe rrëzon emblema,<br />çekan, që mbërthen djepe e qivurë,<br />arnë e shpirtit të shqyer<br />përse këpucën e ligjit<br />nuk shqyen???<br /><br />Rrëzë një muri ëndrre<br />brenda një fuçie digjet zjarr,<br />përsipër duar digjen,<br />fotografi që flaka u shkrep të varfërve<br />pa lekë.<br /><br />Të varfërit flenë,<br />ti vdes …<br /><br />Tiranë, vjeshtë 2003<br /><br /><br /><br /><br />Një krimb që më ha<br /><br /> Lumenj të ëndrrave mbushur me harresë<br />poshtë lëkurave të gjithkujt gurgullojnë.<br />Kontenierët e kujtesave<br />drejt tombave shkojnë<br />mbi anijet “ njeri ” ngarkuar…<br /><br />Çdo ditë<br />një jetë më marrin,<br />një vdekje më sjellin,<br />një krimb që më ha…<br /><br />Patos, vjeshtë 2004<br /><br /><br />Frederik Rreshpja1)<br /><br /><br />Në rebelen ndarje duke shkelur qiell<br />e kapërcyer qiej.<br />Majë minare koka,<br />kurmi këmbanë<br />ngjit realitetet e thyera<br />me djersën e burgjeve.<br />Në kënde gramash<br />çafka shpirtërash nxjerr për ikona<br />prej foleve të zemrave të sëmura.<br /><br /><br />Zëri i vdekur atje<br />nga bust - varri nis e shqipëron:<br /><br />- Shihni o njerëz që s’shihni ( legjendën ) baladën …<br />Tani këtu po mbin<br />bari<br />burgu<br />pranga<br />liria...<br /><br />1)Kur Rreshpja lindi duke vdekur, shkurt 2006 Tiranë<br /><br /><br /><br /><br />Funerali madhështor<br /><br />Vdiq poeti.<br />Eh, sa herë kishte vdekur nëpër jetë<br />dhe nëpër jetë qe vetëvarrosur<br />në trup të vet!<br /><br />Ai<br />thjesht<br />vdiq sot,<br />thjesht po e futin nën dhe’<br />dhe dheun po ia hedhin me dorë …<br /><br />S’është kjo e sotmja e rëndësishme,<br />i japin rëndësi kot!<br /><br />…nëpër vdekjet në jetë<br />i duhej funerali madhështor …<br /><br />Dimër 2005, Tiranë<br /><br /><br /><br />Mirë se erdhe lamtumirë!<br /><br />Vektor për të nesërmen<br />nga e sotmja<br />buzët e mia vura<br />edhe gjuhën<br />edhe zërin<br /><br />dhe këmbët me ndryshk<br />në trajtat e ecjes që ngula<br />dhe trenin e gjakut me vagona kockash<br />tek stacioni i njerëzve që s’vijnë …<br /><br />E nesërmja nuk është jeta ime<br />është vdekja ime.<br />Shoh prapa …<br />në gropën e zërit bie.<br /><br /> … Mirë se erdhe lamtumirë!<br /><br />Tiranë, dimër 2006<br /><br /><br /><br />… dita e turpëruar<br /><br />… çdo herë që sheh zhveshur veten e vet<br />arratiset nga vetja dita e shkretë.<br /><br />Haremi i yjeve krejt i zhveshur krejt.<br />Tek kroi i diellit<br />lakuriq<br />është dhe hëna!<br /><br />Turret dhe futet në kishën e reve,<br />retë e zeza me priftërinjtë bënin seks.<br />Në xhaminë e shirave vrapon tmerratare<br />shiu, hoxhallarët<br />lakuriq dhe ata!<br /><br />Nuk shkon më lart,<br />zbret përsëri<br />në të përjetëshmen paturpësi vjetërsi …<br /><br />Fier, verë 2003<br /><br /><br /><br />Këmba e kujtimit<br /><br />… mure që bien çdo çast, çdo mot,<br />pa dhunë, qetësisht, krejtësisht - o, Zot!<br />Si gjurmë shuhen, askush s’i përshpirt,<br />vdekur priftërinjtë, me sy, vesh e flirt!<br />Përpara, themelet e mureve të rinj,<br />të rinjtë muratorë, ngritjes i prijnë.<br />Ndërtojnë gjithkund, çdo çast, çdo mot,<br />pa zhurmë, qetësisht, shpirtërisht - o, Zot!<br />Prapa shkërrmoqur rrënojat kudo,<br />këmb’ e kujtimit veç shkel mbi to.<br /><br />Tiranë, korrik 2006<br /><br />Partneritet i hidhur<br /><br />Shtëpi të shurdhuara këto male,<br />barqe të bindjeve të vjetra<br />që brezat lidhin me zë dhe presin thonjtë<br />e mashtrimit shqip.<br /><br />Rrjeta e shqyer e kanunit si ostakonjtë i ka zënë.<br /><br />I dua armiqtë<br />e jo më miqtë,<br />por kur miqtë më bëhen armiq<br />i dua edhe më shumë! …<br /><br />Foshnjat,<br />këto stoli që s’i dua<br />pse aq të pafajshme janë<br />po aq engjëllore<br />me këmbë gjithë baltë në djepe rriten,<br />punojnë …<br />shtëpitë të rrojnë.<br /><br />Mirditë, dimër 2004<br /><br /><br />… e re ç’ka mbetur?!<br /><br /><br />Nata e vjetëruar<br />vjetërsisht naton,<br />dita e plakur<br />dritë të plakur derdh,<br />dielli i stërlodhur<br />mbi të lodhurin qiell tretet,<br />shiu vjen mundimshëm<br />mundimshëm bie,<br />era beh e kërrusur<br />e kërrusur frymon …<br /><br />e re ç’ka mbetur?!<br /><br /><br />Tiranë, tetor 2005<br /><br /><br />O Haxhi Maqellara…!<br /><br />…si vërvite dhe hyn brenda lotëve,<br />jetim,<br />parnasin kërkon në verën e gjakut<br />mes tre stinëve<br />përgjithmonë të paardhura;<br />nuk them se s’je blatim,<br />je këngë e çarë e shpirtit pa shërim,<br />Haxhi Maqellara!<br /><br />Tiranë, shtator 2004<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Paradoks vjeshte<br /><br />Qeton nata sonte<br />shkurtaqe<br />pa ar<br />se hëna rrëshqiti<br />ra mbi mullar.<br />Artojnë së bashku kashtë dhe planet<br />habia rri thyer tek s’duket më vet.<br /><br />Ja yjet tek ndrijnë<br />që lagë habinë<br />tek kashta … s’arrin!<br /><br />Fier, prill 2005<br /><br /><br /><br />Miti …<br /><br />Shokizmi ngrihet mbi dekada<br />dhe rrëzon pa kurrfarë ndërgjegje<br />mitin atlternativë – ide,<br />miti i rrëzimit gjallon<br />frymon<br />komandon.<br /><br />Ngrehina e të cilit sa vjen e bëhet më solide,<br />ndërsa aktorët - banorë<br />edhe më të egër…<br /><br />Tiranë, verë 2004<br /><br /><br /><br />Eklips<br /><br />Doli dielli<br />sy nxirë,<br />babai i kombit tim<br /><br />hëna e vrau<br />verdhërisht,<br />njerka e kombit tim.<br /><br />Ne u ( lindëm ) u rritëm<br />dy barqe<br />s’dimë nga mbajmë;<br />shkojnë ca nga njerka,<br />ca shkojnë nga babai.<br /><br />Fier, prill 2005<br /><br /><br /><br /><br />Më merren mendtë<br /><br />Më merren mendtë nga ora<br />pse rrotullohet në minuta,<br />edhe nga muajt më merren<br />që rrotullohen nëpër javë,<br />nga viti bëhem keq<br />që nëpër muaj xhiron …<br /><br />Por mendtë më shumë më merren<br />nga ty, njeri pa mend!<br /><br />Tepelenë, korrik 2004<br /><br /><br /><br /><br />Ardena 1)<br /><br />Pylli i Ardenës,<br />ky varr tutenkamun mban brenda<br />gjashtëqind mijë dridhma amerikane,<br />gjashtëqind mijë britma lirie,<br />miliona krisma nesërje<br />dhe rrugën pykë të Bestovës ngulur në kokën<br />e thinjur të këtij arkivoli hapësirë.<br /><br />Nata, si lufta e thinjur vrapon,<br />këmbët e prera prej bombave ngatërron,<br />rrëzohet.<br /><br />Jetën<br />nëna tokë nën mishin e saj ende e fsheh<br />duke ngritur atje<br />kështjella harrese së bashku me motet<br />dhe rrëzuar<br />po çdo mot<br />ato …<br /><br />Tiranë, maj 2005<br /><br />1) I kushtohet një divizioni amerikan që<br />luftoi në atë pyll, në luftën e dytë botërore<br /><br /><br /><br />… dikur i thoshin Iliri!<br /><br />Kur u vra Çamëria korbi e pa<br />dhe u zbardh,<br />kjo grua si e ve<br />që bredh me dhimbjen memece të çamëve dhe s’ndal,<br />vdes ullinjtë<br />detin<br />diellin<br />emrat e mëdhenj…<br />muret,<br />pastaj vdes lotin<br />e më pastaj gjakun?!<br /><br />Nga koka, që s’është shami por flamur kuq e zi,<br />hartën e genit s’e heq!<br /><br />E shtypur me Tavolina Fuqish të Mëdha<br />kujtesa zbret tatëpjetën e rrugëve goditur me mendje.<br />Në Artë,<br />Prevezë,<br />Follorinë,<br />Manastir,<br />Ulqin<br />që tani quhen plagë<br />… ka Iliri posht tyre!<br /><br />Janinë, shkurt 2002<br /><br /><br />Momenti<br /><br />Jam viktima e momentit të çastit<br />në liri burgosur<br />dhe në burg<br />i lirë.<br /><br />Troket,<br />hyn djalli në shtëpinë<br />ku s’rri.<br />Shkoj e shoh<br /><br />…momentin në çast<br />dhe<br />viktimën në zi…<br /><br />Fier, tetor 2003<br /><br /><br /><br /><br />Ti shko, - më tha çupëza … dhe qau<br /><br /><br />Me vonesë do të shkoj që sot e tutje kudo,<br />edhe në vdekjen time me vonesë do të shkoj<br />do takoj të dashurën time më të re atë ditë<br />dhe takimin e pasradhës<br />do vonoj …<br /><br />Në faqen e fundit të ditarit do të gjeni:<br /><br />“ … u harrova mbi gjoksin e sarritur<br />që mosha porsi hojëza ia çau…<br /><br />E di!<br />Duke pritur je, o takim i radhës!<br /><br />… ti shko! – më tha çupëza …<br /> dhe qau.<br /><br />Durrës, dimër 2005<br /><br />Kujtime të largëta<br /><br /><br />Stuhia për mesi i rrok drurët<br />e ngjeshur të pyllit të largët të rinisë,<br />kërkon t’i shkulë,<br />t’i hedhë mbi kurriz<br />dhe tek unë t’i shkarkojë.<br />…<br />…më ngjan sikur digjet zjarr,<br />sikur ngrohen<br />më ngjan.<br /><br />Mëhalla e errët ndrin,<br />digjet zjarr,<br />kam të dashurën atje me dashurinë shqipe në duar,<br />plumbat e ngulur në kyçe që s’treten<br />qiellin e natës së parë të së dashurës së parë<br /><br /><br />… dhe stuhia erdhi<br />bosh!<br /><br />Fier, verë 2004<br /><br /><br /><br /><br />… e kundërta ime!<br /><br /><br />Koha më shtyn përpara<br />drejt ecjes<br />që i bie prapa ecjes së saj të jetë.<br />Mes rrobave që do të vesh<br />mes ngrehinave që do të ngre.<br />Lyer me smog<br />me lot dhe ulërima të papërdorura<br />në historinë e ftohtë<br />njoh grimcat e të tërave,<br />ato që me mua të moskuptimta do të jenë.<br /><br />Rishikoj epokat në skedarët e akullt të arkivolëve<br />… bosh.<br />I s’mundur të kaloj. Kapërcej.<br />Historia<br />ende s’ka mbërritur<br />… në rrugën e dëshirave të mia,<br />gjej një moment dhe kohën shtyj përpara<br />që i bie prapa ecjes sime të jetë.<br /><br />- Shko drejt plakjes, - i them, - o e kundërta ime!<br /><br />Apolloni, nëntor 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br />Toka jonë<br /><br />… e hapur toka jonë.<br />Çati ka qiellin e lartë.<br />Kënga është e ngjashme me emrin e saj,<br />me dashurinë<br />dhe me urrejtjen është.<br />E hapur toka jonë:<br />sipërfaqe dasmash,<br />sipërfaqe lindjesh,<br />sipërfaqe burrash<br />ka dhe vdekjesh<br />dhe sipërfaqe varresh<br />ka<br />përshkënditje diamantesh.<br />E hapur është toka jonë<br />me kokë të hapur …<br /><br />Ishte i saj dielli dhe hëna e saj është<br />… të gjithëve jua dha!<br /><br />Tiranë, dhjetor 2003<br /><br /><br />Në qytetin tim<br /><br />… era me pëllëmbën e saj të ftohtë<br />ku ditët për dorashka ka veshur<br />më rreh,<br />dimër e bëri stinën e faqeve të mia ky qytet.<br />Bie shi thashethemesh,<br />borë largësish,<br />tërmet jete.<br /><br />… me çfarë ta mbështjell trupin tim,<br />familjen?<br /> Ndërsa e nesërmja kalon përpara meje<br /> jo shqiptare.<br /><br />Apoteoza e një gëzimi pa kufij,<br />e vetmja lumturi që prindërit dhe kombi më dhanë<br />jetën gëlltit me zell si të gjithë…<br /><br />Ç’më ka mbetur?<br /><br />Zemra e dheut më afrohet ngadalë<br />dhe psherëtima jeshile e natyrës kokëqethur …<br /><br />Fier, nëntor 2003<br /><br /><br /><br />Geni<br /><br /><br />Nuk u lindëm ditën kur na lindën prindërit tanë,<br />kur placentën lamë dhe dolëm në dritë,<br />ne u lindëm ditën kur prindërit tanë u lindën<br />prej prindërve<br />të prindërve të tyre …<br /><br />Në se dikush kërkon ditëlindjen time<br />ajo është në dy data lindjesh …<br /><br />Brenda vetes po kërkoj veten…<br />kush erdhi:<br />unë nga prindërit<br />apo prindërit nga unë?<br /><br /><br />Patos, maj 2004<br /><br /><br /><br />Raport<br /><br />E bukura nuk është prapa<br />unë<br />pashë …<br />…të lidhur me litar të padukshëm stërnipërie<br />e tërheqim gjithë rrugë - jetës zvarrë<br />prapa – n.<br />Çudi<br />përpara nuk e përçmon<br />siç unë të përparmen<br />moshën time<br />që nga poli i veriut të shpirtit<br />kartolinë m’i nis …<br /><br />… s’e di<br />e bukura është vërtetë e bukur?<br /><br /> E bukura është në ovaret e grave,në teste<br />apo në gjatësinë e njeriut?<br /><br />Sarandë, verë 2004<br /><br /><br /><br /><br />Varre që bien nga sytë…<br /><br />Si pshertima grash bien gjethet.<br />Pa jetë rrokullisen në token e virgjër të syve.<br /><br />Pushka e vjeshtës vënë në syrin e dimrit, qëllon.pa luftë.<br /><br />… shkon dikush,<br />në fytyrën time fshehur <br />me varre që bien nga sytë…<br /><br /><br /> Tiranë, verë 2005<br /><br /><br /><br />E çmendura<br /><br /> … shpesh ajo arnon perdet e yjeve<br />shpesh ajo i shqyen ato,<br />shpesh ajo vesh këpucët e vjetra<br />pantallonat e vjetra<br />brekët e vjetra<br />sutjenat e vjetra<br />xhaketën e vjetër<br />mendim të thyer.<br />Shpesh ajo mban kokë të vjetër<br />trup të vjetër<br />gjymtyrë të vjetra<br />bën shikime të vjetra<br />frymëmarrje të vjetra.<br /><br />Vetëm fjalët<br />kanë frikë nga ajo<br />dhe të vjetrat e saj.<br /><br />bukurinë …<br />oh, sa të re e ka?!…<br /><br />Sarandë, verë 2005<br /><br /><br /><br />… ligje lufte<br /><br /><br />Vjen deri tek porta ime tmerri,<br />i ftohtë<br />i bukur<br />dhe me kollare.<br /><br />Vërshëllen era,<br />dielli nuk derdh dritë të zymtë,<br />qeveria “ Fuoristradë “ syze të errëta mban<br />sekretare me kokë zhveshur.<br />Nuk kanë kohë as të psherëtijnë,<br />vdesin të shtypura,<br />të thyera rrugët …<br /><br />Gërrgërrin parlamenti,<br />doli jashtë përdorimit kallashnikovi…<br /><br /><br /><br />Tiranë, dimër 2003<br /><br /><br />Dritarja e ditës<br /><br />Nata akull,<br />xham për ditën është vënë këtë mëngjes.<br /><br />Një vashë e mitur tek e lan me leckë<br />çdo kohë.<br /><br />Ca “ maskarenj ” me hobe e thyen sot<br />që me mbrëmë përkon.<br /><br />Të shohim<br />ç’xham do të venë të qënurit?!...<br /><br /><br />Lushnjë, janar 2005<br /><br /><br /><br /><br />… besim i verbër<br /><br />Si tym u bë … vonë si re,<br />më vonë shkarkoi drama,<br />pastaj tragjedi<br />dhe më pastaj … gjyqe.<br /><br />Që atëherë nuk besoj pa sy,<br />që atëherë qaj shpesh.<br /><br />Gruaja në supet e saj vë çati<br />por edhe ajo … pikon …<br /><br />Fier, dimër 2004<br /><br /><br /><br /><br />Flamuri …<br /><br />…flamurin, që luftërat e shpuan,<br />me copa shpirti e arnuam<br />dhe që atëhere ky flamur<br />është shpirti ynë,<br />nuk është pëlhurë.<br /><br />Kur ndodh ndonjëherë<br />që prapë e shpojnë,<br />nuk shpohet si dikur ai<br />po ku valëvitet klithma shtrati<br />i dërgon kombit mu në gji,<br /><br />ku turret gjaku i valë i njerëzve<br />nga shtretërit<br />dhe lumenj vërshojnë …<br /><br /> Lushnjë, tetor 2005<br /><br /><br /><br />Ritual ballkanik<br /><br /> për poetin Faslli Haliti<br /><br />Dita ( e ) vret ditën, nata i hedh dhe’<br />në kokë qiparisin ia ngulin atje,<br />shpejt ia veshin qyrkun që së largu nxin<br />roje t’i rrijë murgut ta mbajë nën qefin.<br /><br />Nata ( e ) vret natën dita i hedh dhe’<br />tek koka një mollë ia mbjellin atje,<br />shpejt e veshin mollën me fustan të bardhë<br />natës që poshtë varrit t’i duket se zbardh.<br /><br />Ditë,<br />përherë t’i ngjaj,<br />kurrë perëndim<br />që çdo natë të vdes mbledhur me qefin …<br /><br />Lushnjë, dimër 2006<br />kur poeti mbushte 60 vjeç<br /><br /><br /><br />Gabimi<br /><br /><br />… nëse pendimi s’do t’ma vriste<br />gabimi im do të ishte gjallë,<br />tash një makinë për në varrishte<br />çon për çdo herë një funeral …<br /><br />Tiranë, vjeshtë 2005<br /><br /><br /><br />Roja<br /><br /> …e vranë qenin e shpirtit tim<br />të atdheut besnik,<br />përshpirtësit e mi e vranë,<br />hynin e dilnin në shtëpinë e shpirtit tim<br />pa kyç.<br />E vranë qenin e shpirtit tim,<br />tani<br />vrasës ka atdheu roja …<br /><br />Tiranë, vjeshtë 2005<br /><br /><br />Gjaku i martirëve të Kosovës<br /><br /><br />Pas përmendoreve ngri dy xhami<br />i imi popull i Kosovës<br />dhe shko atje çdo ditë të falesh<br />po deshe ngriji edhe kisha<br />mbështetur shpatullash të jenë ato<br />dhe muri<br />ç’nxjerr minier’ e Trepçes.<br />Bler<br />të shoh nga Nishi ynë,<br />për nga Preveza Bill Klintoni<br />se shenjtët shohin shenjtërira!<br /><br />Pastaj<br />një përmendore ty<br />do ta ngre vetë<br />Shenjtia Kosovë<br />dhe prapa saj Malin e shenjtë<br />me gjakun e martirëve të tu …<br /><br /><br />Prishtinë, nëntor 2004<br /><br /><br /><br />Peizazh Mollos<br /><br /><br />Reflekse dimri në vatrën e braktisur Mollose,<br />thëngjinj<br />treten të vetmuar<br />atje.<br />Hiri i bllanët,<br />si spermë përdhunari nën vaginën e ngushtë<br />të oxhakut – krahinë,<br />ende i ngrohtë.<br />Dëshirat e shuara<br />mbi lëkurën e njerëzve mollosë<br />zgjohen si vullkane.<br />Thonjtë e stuhisë…të një dikur stuhie<br />hyrë deri thellë mishit të njomë<br />mbushur me ç’gërryen,<br />daljen e llavës kanë zenë.<br /><br />Në jetë dhe në vdekje<br />peizazhin kanë vënë…<br /><br /><br />Janinë, shkurt 2002<br /><br /><br /><br />… fragment historie<br /><br />Nga e drejta e fituar<br />më heqin sa herë ndërron kostumin pusht – eti,<br />korridori ma komunikon,<br />siç duket ngjyrat qënkan armike të njëra tjetrës!<br />Jo se nuk di,<br />jo se shkollën nuk e kam bërë në shkollë,<br />jo se idetë nuk i kam të rrezikshme,<br />jo se s’jam shkrimtar,<br />jo se s’jam njeri<br />dhe të pavërtetën pikturoj me fytyrë të vërtetë dhe var në muret<br />e boshta të fytyrave të njerëzve!<br /><br />Nga e drejta për të jetuar<br />më heqin sa herë pusht – eti kostumin ndërron,<br />rruga ma komunikon.<br />Siç duket<br />zyrat pushkatojnë hapësirat e njëra - tjetrës!<br />Varret e pambyllur bredhin në ambientet e qytetit,<br />varre që pinë raki,<br />që dehen, dehen,<br />varre që vjellin mbi fytyrën e qytetit …<br /><br />Fier, verë 2003<br /><br /><br />Vdekje artistike<br /><br />I ulur në shkallën e parë të amfiteatrit “ Botë ”<br />shoh tragjeditë e fundit të saj,<br />pa Shekspir,<br />pa Eskil.<br /><br />Ulen lotët e parë<br />gjaqet e parë<br />shikimet e fundit …<br />dhe mbi veten time amfiteatri vdes …<br /><br />Tiranë, verë 2003<br /><br /><br /><br /><br />Mora pushkën …<br /><br /><br />Më prenë gishtin<br />s’u ndjeva,<br />më thyen dorën<br />thashë : E theva!<br />Më thyen brinjët<br />s’rrëfeva,<br />më thyen këmbët<br />gënjeva,<br />më nxorën sytë<br />s’tregova,<br />më prenë gjuhën<br />e durova,<br />më sulmuan atdheun<br />rënkova …<br /><br />mora pushkën dhe luftova.<br /><br />Kukës, pranverë 2004<br /><br /><br /><br />Ora pesë<br /><br />Takimet i lemë në orën pesë.<br />Nisemi për udhëtime herët në orën pesë.<br />Në orën pesë<br />fillojnë seancat e pasditës të kuvendit të popullit.<br />Duart<br />këmbët me nga pesë gishtërinj<br />janë…<br />Në orën pesë shkojnë njerëzit në kishë dhe falen.<br />Në orën pesë edhe posta e pasdites vjen.<br /><br />Ç’është kjo ora pesë?<br /><br />… në orën pesë niset dhe një tren …<br /><br />Fier, pranverë 2005<br /><br /><br />Shlodhja, vdiq…<br /><br />Të lodhura lodhjet<br />mezi ngrihen<br />shlodhjes t’i shërbejnë…<br /><br />Jargët e diellit<br />brigjet e natës me ditën<br />lidhin.<br /><br />Shpirti duke ngrënë shpirtin<br />shpirtin gjen,<br />në majë të gishtërinjve ecën çudia,<br />edhe pse të lodhura<br />lodhjet e shohin<br /><br />…mezi ngrihen!<br />Shlodhja vdiq<br />kujt t’i shërbejnë?<br /><br /><br />Patos, pranverë 2005<br /><br /><br />Kujt? …<br /><br /><br />Shpërndahet ftohtë,<br />difuzion me jone dridhëruese.<br />Himni i lirisë<br />tekst dhe muzikë arnat e shpirtrave të njerëzve të mi, ka.<br />e partiturë,<br />barkun e holl të ëndërrave shtatzana.<br /><br />Shpërndahet ftohtë!…<br />Në kthinën e myktë të katedrales nudo<br />… dhiaku Llazar shkruan me bojë akulli biblën e re.<br />Njerëzit duan të shpirtërojnë!<br />… kujt?<br /><br /><br /> Fier, gusht 2005<br /><br /><br /><br />Atdhe, lahu !<br /><br /><br />Atdhe<br />të them vishu,<br />ti s’ke<br />as kostum madhështie,<br />as aureolë,<br />as kostum trimërie!<br />T’i vodhën një herë…<br />… dhe gjashtëqind vjet pa prerë…<br />Të them zhvishu,<br />vetëm lëkurën ke<br />dhe nën lëkurë ca fijëza të tejzgjatura mishi.<br />Atdhe<br />që vishe me re,<br />me llafe, me drama, me komedi,<br />në jetë, në vdekje, në dashuri.<br />Atdhe<br />o prehër qivuri<br />me këmbë<br />shtylla nderi të kohërave,<br />me krahë,<br />trarë lavdie, lakmie.<br />Atdhe<br />të them vishu<br />të them zhvishu<br />ti s’ke!<br />Atdhe lahu<br />atdhe !<br /><br />Tiranë, shkurt 2005<br /><br /><br /><br /><br />Jeta<br /><br /><br />Po bien dhe gjethet e rinisë,<br />nuk erdhi vjeshtë,<br />dimër<br />jo.<br />Kërkoj nën degë,<br />nën gjethe,<br />rrënjë<br />dhe është kudo dhe s’është kudo.<br />Tutje<br />gjej një fëshfërimë,<br />është troku i vdekjes makutare<br />më tutje jeta më zë krahun<br />dhe sheh të sajin bark të rritur.<br /><br /><br />Kjo çupë që kurrë nuk u martua,<br />si bie me barrë…dhe vetë s’e di!!!<br /><br /><br />Fier, verë 2005<br /><br /><br /><br />Bëni ç’të doni …<br /><br />Turpin,<br />si kockën e fundit të moralit,<br />e hëngrën qentë.<br />Qentë,<br />si ngrënësit e fundit të kockave,<br />i vranë.<br />S’ka më<br />as turp,<br />as qenër.<br /><br />Bëni ç’të doni tani o njerëz!<br /><br />Fier, janar 2005<br /><br /><br />Burgu i poetëve<br /><br /><br />Shoh një grua mbytur në filxhanin e kafes<br />dhe askush s’e nxjerr prej ku,<br />ashtu siç shoh një burrë varur dhe vdekur<br />në llastikun e brekëve të asaj gruaje<br />dhe askush s’e ç’var prej aty.<br />Shuku i mizave dhe grerëzave<br />i qan duke ngrënë,<br />ndërsa merimangat thurin me fijet e tyre grackë<br />rreshtat e lamtumirës,<br />burgun e rëndomtë të poetëve …<br /><br />Fier, maj 2005<br /><br /><br /><br />Treni i Avernit<br /><br /><br /> Nga dërrasa e gjoksit tuaj po gdhend ikona<br />për kishën Shën Jehonë,<br />që ngrita në majën e malit të besimit të kombit,<br />ku gjarpërinjtë e shtigjeve të vjetra shkojnë dhe predikojnë…<br /><br />Treni i dërrasave të mia,<br />vende s’ka atje për t’u çuar,<br />stacionet i mbylla;<br />besimtarë,<br />ai s’ndalon.<br />… shkon drejt Avernit…<br /><br />Tiranë, dimër 2005<br /><br /><br /><br />Tablo<br /><br />…udhët çapiten mbi mua<br />me hije ngjarjesh që ndizen<br />nëpër krisma faqesh e thyhen<br />në sytë e mi si kaonët.<br /><br />Në ibrikë<br />gjethe dite ziej<br />rënë nga drurët venerë që nën nofulla skampinësh mbijnë<br />për natën,<br />nata të pijë.<br /><br />Piktorët tek turren portretshëm<br />me tavallosë fluturash në duar<br />vrapin e udhëve tablojnë…<br /><br />Tiranë, pranverë 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br />Poetët dhe qetë<br /><br />… Poetët dhe qetë janë njëlloj,<br />shpirtra dhe ara lërojnë<br />bretku u bie por s’ndihen<br />bamp me bodece i shpojnë<br />dhe çelet ugari … me akra<br />dhe shtohen librat e shkruar …<br />tërë jetën poetëve dhe qeve<br />një kohëz s’u dhanë për të pushuar.<br /><br />Kur plakja u vjen atëherë,<br />kur shpirti u kërkon qetësinë,<br />qetë i therin<br />i hanë<br />poetët i rrasin në çmendinë…<br /><br />Tiranë, vjeshtë 2005<br /><br /><br /><br /><br />… hija e kufirit<br /><br />Ruaj vijën,<br />jo imagjinatën,<br />siç mençuria shikon në çdo drejtim …<br /><br />… porta e shtëpisë<br />është vijë e lirisë,<br /><br /> e hollë si cipë dite,<br />si neilon nate e hollë…<br /><br />Por ja që unë me hijen e vijës u rrita<br />nën fetish.<br /><br />Jo se frika më lajmëron për ndonjë rrezik,<br />është porta e atdheut tim<br />ikona ime.<br /><br />Baba që ke vdekur,<br />origjinën nga e kam<br />nga vija,<br />nga hija?<br /><br />Ulqin,verë 1993<br /><br />Vjedhje vjeshte<br /><br />I kureshtur pas ikjes së vjeshtës<br />hap garderobën,<br />sirtarët e veshjeve të saj<br />ç’veshi e nuk veshi<br />të palosura,<br />të varura në kremastarë.<br />Ngjyrat<br />era<br />vruku,<br />të vjeshtuara,<br />stolitë nuk i shoh.<br />Pranvera dëshmon se vera që do të vijë pas saj<br />tinëzisht ia ka marrë,<br />siç dimri<br />lakuriqësinë.<br /><br />…<br /><br />O Zot ç’po shoh!…<br />në fund të tyre<br />jeta ime…<br />… m’a paska vjedhur vjeshta për stoli!<br /><br /> Vlorë, vjeshtë 2005<br /><br /><br />Dyshoj…<br /><br />Gënjeshtra e ka emrin<br />qeveri<br />shtet<br />pushtet,<br />vetëm Komb nuk e ka emrin gënjeshtra,<br />por edhe ai emër po më bën të dyshoj!<br />Gënjeshtra e ka emrin<br />udhëheqës<br />zgjedhje<br />votë,<br />vetëm Popull nuk e ka emrin gënjeshtra,<br />por edhe ai emër po më bën të dyshoj!<br />Gënjeshtra e ka emrin<br />mirëqenie<br />punë<br />lekë<br />vetëm Ndershmëri nuk e ka emrin gënjeshtra,<br />por edhe ajo po më bën të dyshoj!<br /><br /> Tiranë, dimër 2005<br /><br /><br /><br /><br />Akilët - Perëndi …<br /><br />Hijet tuaja<br />lidhur me tendinin e Akilit përjetësisht<br />konfigurohen në çdo terren me fanatizëm<br />në trajta të ndryshueshme<br />me dhe pa personalitet<br />me mishin e gjallë lidhur përjetësisht.<br /><br />Të çuditur armiqtë i shohin<br />dhe më çudi akoma,<br />me shigjeta<br />shtiza<br />ende nuk po i zgjidhin përgjithmonë këto hije shtrembërore<br />duke goditur Akilët - Perëndi?!<br /><br />Tiranë, dimër 2004<br /><br /><br /><br />Nuk po di …<br /><br />Përpiqem të jem zëri yt i arsyes,<br />populli im<br />ti s’do!<br /><br />Përpiqem të jem arsyeja e zërit tënd,<br />populli im<br />ti prapë nuk do!<br /><br />Nuk po di ç’të jem!<br /><br />… të jem paranormal … dhe të jem lamtumirë<br />apo të jem normal … dhe të jem mirupafshim!<br /><br />Fier, maj 2006<br /><br /><br /><br />Qetësia e fshehur<br /><br />E quanin Eli budallaqen e klasës sonë,<br />bukuria përgjunjej para saj,<br />djemtë bënë seks për herë të parë<br />me atë<br /><br />dhe natës kurrë nuk ia thanë,<br /><br />e “ përbuznin ” ditën.<br /><br />Ndodhte<br />që mungonte ndonjëherë ajo,<br />heshtja e prishte qetësinë me ankth,<br />vajzat merrnin fytyrën e Elit.<br /><br /><br /><br />Kur ditën tjetër në derë dukej Eli,<br />tjetër qetësi kishte klasa atëherë,<br />… qetësi të fshehur<br />fytyrat e tyre merrnin vajzat …<br /><br />Fier, qershor 2004<br /><br /><br /><br /><br />Folu armiqve!<br /><br /><br />Kur përshtypja të bind<br />se vetmia është brenda teje,<br />vetmia është bërë ti<br />dhe në sytë e tu<br />asgjë nuk ( hyn e del ) shkel<br />( se të la i dashuri,<br />se të la e dashura )<br /><br />s’ je vetëm …<br />ke hijen tënde sa vetja me vete<br />( le të jetë hije )<br />ke erën<br />ke lulet<br />ke detin<br />ke bregun<br />ke lumin<br />ke shiun<br />ke pemën<br />ke edhe një zog pranë.<br />A nuk ke edhe nënën<br />që gjithmonë e thërret?!<br />Kur boshësia në burgun e vetmisë të ka futur<br />dhe të ka dënuar përjetë me burg,<br />s’je vetëm<br />ke armiqtë<br />… folu!<br /><br />I vetëm as varri s’është<br />ka varret …<br /><br />verë 2005, Fier<br /><br /><br /><br /><br /><br />Këpucët e qorrave<br /><br /><br />Zgjohu ti që asnjëherë s’ke qenë fjetur<br />dhe i qetë<br />qep mbi perden e ditës<br />pëlhurën e bardhë të natës,<br />të paktën<br />kështu të jetë!<br /><br />Pastaj<br />me gërshërët e kirurgjisë antike<br />palpebrat pre<br />dhe jepja ndonjë këpucëbërësi<br />këpucë të bëjë<br />për qorrat<br /><br />dhe më pastaj<br />rri…fli<br />në mundsh<br />pa këpucë!…<br /><br />Plazhi Seman, 19 gusht 2006<br /><br /><br /><br /><br />Djepet e fushave<br /><br /><br />Këto thërrmija rëre,<br />që më djegin lëkurën e shpirtit pa mëshirë,<br />me lakuriqësi të linjtë,<br />kanë shtëpi brenda,<br />kanë pallate,<br />kanë rrugë,<br />kanë ura,<br />kanë njerëz,<br />makina që ecin<br />hidrocentrale gjigandë.<br /><br />Këto thërmija rëre<br />kanë anije, që lundrojnë brenda,<br />kanë sirena,<br />tragete<br />kanë të mbytur.<br />Këto thërrmija rëre<br />kanë varre brenda,<br />varre malesh<br />dhe malet që ende nuk e dinë<br />se varret e tyre<br />janë djepe për fushat.<br /><br />Plazhi Seman, 18 gusht 2006<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Ndarja e natës<br /><br /><br />Poshtë drurit,<br />ku jeshilja e pyllit prej miliona vjet<br />pret,<br />vjen gjithmonë nata për t’u martuar me ‘të<br />Shënimet e çmendura të poetëve shqyen<br />dhe priftin mjekërosh<br />me petrail e kamillaf ngjyrë floriri të yjeve<br />fton,<br />formulën e martesës<br />shpejt të lexojë<br /><br />se “ nesër ” vjen shpejt<br />dhe nesër nata<br />ndahet …<br /><br />Plazhi Seman, 19 gusht 2006<br /><br /><br /><br /><br />… frikë - fëmija<br /><br /><br />Lirinë e vranë në mes të sheshit<br />ishte kapërcyelli i burgut atje.<br />Me bukë në gojë,<br />bukë kishte në dorën e majtë, për bukë,<br />bukë mbante në dorën e djathtë, për djathë.<br /><br />Zbathur<br />pa mbathje,<br />pa rroba,<br />pa opinga,<br />edhe gjaku zbathur<br />pa vena …<br />dheu s’e piu<br />ishte talasemike liria.<br /><br />E vranë lirinë<br />në mes të mesit e vranë<br />ata që e dinin mire se ç’bënin.<br />Mbarsën shtëpitë e popullit<br />shtëpitë e njerëzve …<br />dhe lindi frika!<br />Çdo shtëpi ka një frikë – fëmijë sot.<br /><br /><br />Fier, 6 qershor 2004<br /><br /><br /><br />Këmbët e mia<br /><br />Këmbë shkelin<br />mbi fytyrën time të re - të vjetër<br />mbi mua,<br />mbi gjithçka të shenjtë,<br />të shtrenjtë,<br />sikur mbi rrugët pa rrugë.<br /><br />Historia ime e vjetër - e re,<br />e veshur me pluhur nën pështymë<br />tinzare,<br />shpeshherë fatkeqe<br />struket se mos shiu e zë<br />dhe e kthen në shkëmb,<br />ashtu siç ka ndodhur katër herë<br />me shiun Romë,<br />me shiun Sllav,<br />me shiun Turk,<br />me shiun Grek.<br /><br />Dhe me më shumë frikë<br />shikon si sot<br />( asgjë pa më thënë përsëri ).<br /><br />Dikush këmbët e shekujve,<br />që shkelin fytyrën time të bukur, po pret! …<br />O Zot,<br />ato s’qënkan këmbët e shekujve,<br />këmbët e mia qënkin!<br /><br />Tiranë, shtator 2005<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Petraq KOTE<br /><br />Lindi në Fier më 27 shkurt 1959. Arsimin fillor dhe tetëvjeçar e kreu në vendlindje. Në vitin 1974 – 1978 vazhdoi dhe mbaroi shkollën e mesme ushtarake “ Skënderbej ” Tiranë dhe prej vitit 1979 – 1982 studioi dhe u diplomua në shkollën e lartë të oficërëve “ Enver Hoxha ” sot akademia e Forcave Toksore ‘ Skënderbej ‘ për specialitetin fizkulturë.<br />Krijimtaria letrare hovi me librin poetik “ Këngë e Marrë ”, për të vazhduar më pas me “ Ranë<br />Këmbanat ”, “ Humbja ”, “ Muza ”, “ Këngë e pa rrëfyer ”, “ Këngët e Motmotit ” si dhe librin<br />me tregime në dy vëllime “ Ngjarje ndër Muzakë ”. Libri poetik “ Mirë se erdhe Lamtumirë!… ”<br />do të pasohet së shpejti me romanin “ Gjerana ”…<br /><br />Është vlerësuar nga kritika, krijues, miq e lexonjës të tij brenda dhe jashtë kufijve kombëtarë.<br /><br /> * * * * * *<br /><br /><br /><br /><br />Atdheu lakuriq në një poezi pa stoli<br /><br />Petraq Kote rri zgjuar mbi vargje, ritme, figura, metafora… Ai vjen nga Apollonia e lashtë e Ilirisë, ku ngahera janë përkundur arti dhe poezia. I përket qerthullit të krijuesve të sotëm fierakë, që me veprat e tyre konkurrojnë lirshëm në tregun e vlerave të letërsisë kombëtare. Poezia e Petraqit është poezi e një shpirti të rrebeluar, që s’pajtohet dot me gjendjen në të cilën është katandisur atdheu i tij. Ai urren dogmat e të gjitha llojve, që kufizojnë lirinë njerëzore dhe proteston zëshëm kundër tyre.<br />Kote është mjeshtër i peizazhit myzeqar, të cilit i jep një dimension universal.Vargu i tij është i gjallë, dinamik, përplot tension emocional.. Në vargjet e këtij libri buçet zëri i një poeti që ka unin e vet; një zë thellësisht njerëzor e burrëror, që përballë së rëndomtës, absurdit e banales, vë ëndrrën për një botë më të mire e më njerëzore, ku njerëzit do të jenë njerëz e jo varre.<br />Kemi të bëjmë me një poezi që komunikon direk me jetën dhe njerëzit e jo me vargje libreske, çfarë ka shumë në kohën tone. Në vend të skemave e kallëpeve letrare, Kote preferon fjalën e gjallë e të frymëzuar poetike, ku nuk mungojnë gjetjet interesante, ritmi dinamik dhe figurta, here- here, surreale.<br /> Prof. Agim VINCA<br />…<br /> Janë disa vargje, që poeti i ruan për vete e s’i nxjerr në dritë, ngaqë i vlejnë më shumë atij, sesa lexuesit… Gjatë këtyre pesëmbëdhjetë vjetëve, që e shkruaj poezinë, midis vargjeve magnetike që nuk shkëputen lehtë prej vetes, do veçoj:<br />“ Zgjohu poet … zgjohu poet / autopsinë t’i bësh kohës së vet! ” . Shprehem pa frikë se vetëzgjimi i poetit është tejet i ndërgjegjshem, tejet qytetar, në këtë libër dhe fryma e distikut të mësipërm të shoqëron nga poezia e parë deri tek më e fundit…<br /> Alfred Mehmeti<br /><br /><br />…<br /><br />Petraq Kote shkruan poezi të fuqishme që i burojnë nga thellësia e shpirtit. Ato të tronditin,<br />të emocionojnë, janë të freskëta dhe thellësisht origjinore…<br /><br /> Halil JaçellariPoezia shqiptarehttp://www.blogger.com/profile/09353757731133191606noreply@blogger.com0